|
Herbarz Polski Adama Bonieckiego - ПЕРЕВОД
(A. Boniecki, "Herbarz Polski", t. 7, str. 393: Hulewiczowie h. Nowina)
Родословная рода Гулевич - Hulewicz
Michał Hulewicz świadczy 1407 r. w halickiem.1 Niejaki Waśko wystawił 1421 r. oblig na sto kóp gr. lit. Iwaszkowi Hulewiczowi (Arch. I. Z. Ros. I)2. Iwan Hulewicz podpisał przymierze Świdrygiełły z Krzyżakami 1432 r., a wspólnie z Maśkiem Hulewiczem świadczył na przywileju Świdrygiełły z 1438 r. (A. Rus. Liw. i A. Zap. Ros. I). Wnukiem tego Maśka mógł być Hulko Michajłowicz Maśkiewicz Wojsicki herbu Szeliga v. Nowina, świadek na akcie z 1527 roku, którym księżna Korecka oddała zięciowi Perekały (Arch. Sang. III). Po Iwaszku pozostali synowie: Mikita3 z Dublan i Waśko4 Hulewicz z Wojutyna, oraz córka Nastazya, żona Misantyna, zwanego Smolką z Oparzypsowa. Mikita zmarł bezdzietnie i majątek po nim dziedziczyli synowie Waśka, mianowicie: Parchom alias Paweł, Mikita alias Dymitr, Aleksander alias Zbroszek i Jaczyna. Wyżej wymieniona Nastazya pozwała 1483 r. bratanków swoich, a synów Waśka, o podział spadku po Mikicie. Wdowa Jaczyny v. Jaczka Dublańskiego Elżbieta, trzymała Dublany 1490 r., a synem ich zapewne był Aleksander v. Oleksa Dubleński, który oddał Dublany w opiekę Zwartowskiemu 1498 r. (AGZ. XV).
Potomstwa Pawła nie znamy. Dymitra zaś synem będzie zapewne Iwan Mickiewicz v. Mickowicz Drozdeński, dworzanin hospodarski 1537 r., którego pieczęć z herbem Szeliga przywieszona do aktu spisanego w Włodzimierzu 1521 r. (Arch. Sang.). 5 Iwan, z żony Oprachny z Uhrynowa, miał synów: Semena, Bohdana, Jacka i Michała, którzy pisali się Hulewiczami Drozdeńskimi. Z nich: Bohdan i Michał wykonali przysięgę wierności 1569 r., po przyłączeniu Wołynia do Korony. Jacek zmarł bezdzietnie, a pozostali bracia wiodą spory o spadek po nim w Drozdniach 1575 r. (Op. Łuc. 2049 f. 19, 48 i 49; 2093 f. 10).
|
Таблица 1
1 (укр.) Походження Гулевичiв до останнього часу є дискусійним, однак відомо, що рід перебрався на Волинь із Галичини. За однією з гіпотез, родоначальником Гулевичiв був Богдан Воютинський (згаданий 1353), син Богдана Микулича, засн. Молдавського князівства (см.I.Мицько «Про нащадків воєводи Богдана, засновника Молдавського князівства» «Знак. Вісник Українського Геральдичного товариства», 1999, число 19, серп.).
Син Богдана Воютинського - Васько Богданович із Воютич (Voiutychi, Воютичі - Львівська область, Самбірський район, iсторична дата утворення в 1427 році) наприкінці 14 – поч. 15 ст. був власником низки с-щ на Галичині. Ймовірно, у серед. 15 ст. Гулевичi переселилися на Волинь, залишивши за собою маєтки на Львівщині.
Микула
 
Богдан1 Микулич Юга2
молдавский господарь (брат Богдана) 
~ Мария
 Стефан6
Мушата3 Федор Богдан4 Лацко5 (Степан Волошин Рыботицкий)
(Маргарита) «з Грохович» молдавский
уп. 1353 господарь
Ивашко (Васько) 7 Волчко Преслужич8 Пихно (Петр) 9 Иван
Богданович «з Воютич» Рогатинский «з Горохович»
уп. 1382 - 1418 уп.1391 - 1419 уп. 1418 – после 1432
Гулевичи Ивашко Богдан Преслужич10 Иван11
Рогатинский уп. 1432 Рыботицкий
~ Авдотья
Федора
1 Богдан из Кухи (Cuhea sau Cuhnea) – воевода в Марамуреше (1334-1343) или (1342-1345) воевода в Молдавии («Росовлахия») (1359-1365). В 1334 г. мигрировав с Балкан (по одним данным из Валахии, по другим из бассейна реки Иза – ныне Косово, см. Győrffy), осел в Марамуреше (область на границе Закарпатской Украины и Румынии). Родич первого валашского господаря Иоана Басараба, после поражения от венгров, вместе с братом Югой находился в числе заложников при венгерском дворе. В дипломах 1343 г., называемый "прежним Voivode Maramureş, кто стал неверным королю" [Vásáry, p. 159]. В 1349 г. возглавил антивенгерское восстание в Марамуреше, но потерпев поражение, бежал со своими сторонниками в Молдову, где в 1365 г. поднял восстание и сверг венгерских ставленников – династию Драгашей. Он умер в 1365 году (по др. данным в 1370 – см. Н.Борецкий-Бергфельд) в городе Байя, первой столице княжества, и был похоронен в построенной им церкви в г. Радауц в Буковине.
2 Юга – брат Богдана. Предок Марамурешских семей Дунка и Манн.
3 Мушата (Маргарита) – дочь Богдана. Жена Костеа, основателя династии Мушатинов на молдавском троне. Их дети – Петру, Роман и Стефан – последующие молдавские правители.
4 Федор Богдан «з Грохович» - перемышльский староста в 1360 г. управлял от имени короля Польши Казимира Великого. В 1353 г. подписался как «Богданко Воютинский». В 1359 и 1366 – упомянут как «Богдан тивун Перемышльский». В 1418 г. его наследники – «шляхетный пан Васько и Пихно (Петр?) сыновья пана Богдана» разделили свои земли поблизости Пикулич, Витошинцив, Конюхов, Горохович.
5 Лацко I (Владислав) – господарь, герцог Молдавии (1365—1374), сын Богдана.
6 Стефан – братанич (сын брата, племянник) Богдана. Вместе с дядей участвовал в походе на молдавского господаря Балка из династии Драгашей. Вероятно, одно лицо со Степаном Волошин Рыботицким, которому король в 1366 г. пожаловал Рыботичи с окрестными селами и монастырями.
7 Ивашко (или Васько) – каштелян перемышльский в 1382 г., правил от имени короля Людовика Венгерского (1342-1382). Упомянут в 1417 г. как Васько Богданович «з Воютич». Вероятно в 1391 г. король пожаловал ему местности «Vaskonem et Volczkonem eius filium de Rademicze» (около Мостиск), села около Рыботичев: Радимичи, Дмошичи, Козловичи и Солец монастырь.
8 Волчко Преслужич Рогатинский – галицкий староста (1411-1412). В 1415 г. он «dominus et heres in Rohatin”, поменяв свое село Филипповичи на Рогатин.
9 Петро Богдан Рогатинский – староста в Олеске, правил от имени польского короля Владислава Ягайло. Бездетный. Перемышльская ветвь владела Берендичами, Германовичами, Гороховичами, Киями, Карманичами, Малковичами.
10 Ивашко Богдан Преслужич Рогатинский – вероятно, сын Волчко, знаменитый участник обороны Олеского замка от поляков в 1431-32 гг. Перебрался в Великое княжество литовское. После него в Олевске был старостой его дядька Петро Богданович «з Горохович». Жена – княжна Авдотья, внучка кн. Владимира Ольгердовича.
11 Иван (Иванович) Рыботицкий впоследствии владел Буховичами и Тульковичами, соседними с мостицкими Радимичами, которые принадлежали потомкам Богдана.
Источник: I.Мицько «Про нащадків воєводи Богдана, засновника Молдавського князівства» «Знак. Вісник Українського Геральдичного товариства», 1999, число 19, серп.
Таблица 1-1
2 (рус.) Гулевич Иван, 1421 год, получил от Василия Мошончича заемное письмо: " ... оже узял есть у пана Ивашка сто пуд у Гулевича, а имаю пану Ивашкови дати сто куп от сей Матки Божьи..."
Писан лист под леты Рождества Христова 1000 лет 421 у дому у Циндля, во Львове.
3 (pol.) Mikita ma sprawy w sądzie lwowskim w latach 1440-1456 (AGZ. XIV). Mikołaj Nosch z Dublan, wojski lwowski 1449 r. Bogdan Stefanowicz Dublański sprzedał 1557 r. dobra swe Juriewskie, Meleszkowiczowi (Gram. Ant. f. 30). Boniecki: t. 5, str. 68: Dublańscy. Andrzej Ciołek otrzymał w 1442 r. konsens królewski, na wykupienie wsi Szelowa od Mikołaja z Dublan. Boniecki: t. 3, str. 215: Ciołkowie h. Ciołek
4 (pol.) Małgorzata, wdowa po Waśku z Wojutycz, a żona Piotra z Łuniowic 1436 r., mają sprawy w Samborze.
Boniecki: t. 15, str. 375: Łoniewscy. Wojutyński herbu Nowina, w Wołyńskim województwie, jednaż ich krew z Hulewiczami, jako się tam doczytasz. Wasko z Wojutycz 1432. Acta Terrestr. Leopol. Sieńko Wojutyński ziemianin Wołyński. Metryka Wołyńska 1528. Michała syn Paweł 1600.
Niesiecki: Wojutyński herbu Nowina (t. 9 s. 392)
5 (pol.) Hulewicze (np. Witold oraz Jerzy, herbu Nowina) wywodzą się z poznańskiego oraz powiatu lidzkiego,
jeszcze inni z powiatu łuckiego (h. Szeliga) oraz kowelskiego (h. Nałęcz)
Iwaszko Hulewicz Masko Hulewicz1 
N. ~ Michał Wojsicki
Mikita z Dublan2 Nastazya Hulewicz
Waśko Hulewicz z Wojutyna3
Parchom (Paweł) Hulewicz  Aleksander (Zbroszek)
Mikita (Dymitr) Jacko (Jaczyna) Табл. 6
Iwan Mickiewicz v. Aleksander Hulewicz
Mickowicz Drozdeński4
Bohdan Drozdeński Jacek Drozdeński
Semen Hulewicz Drozdeński Michał Hulewicz Drozdeński
Gniewosz Anastazya Michał Stefan Anna Mikita Fedor
Табл.2 Hrehory Raina5 Fedora Kondrat Andryjan Katarzyna
Semen Pawł Katarzyna Halszka Maryanna Jerzy Anna
1 (старобел.) Жалованная грамота великаго князя Свидригайла кухмистру Петру Мыщицу нa имЂнія въ Кременецкомъ повЂтЂ: село Борщанку, селище Кандитовъ и Дедовскій лЂсъ. 1408 года, февраля 4 дня
Милостю Божою мы великий князь Швидригайлъ Литовскій, Русскій и иныхъ, чинимъ знаменито и даемъ вЂдати симъ нашимъ листомъ каждому доброму, нинешнимъ и потомъ будучимъ, хто нань возритъ или его чтучи услышить, комужъ коли его будеть потребно, ижъ видЂвъ и знаменовъ (sic) службу намъ верную, а нигды неопущеную, нашего верного слуги, пана Петра Мыщица, нашего кухмистра, и мы порадывшися зъ нашими князи и зъ паны, и зъ нашою верною радою, дали есмо ему и записали за его верную службу село въ Кременецкомъ повете, Борщанку, а борокъ и селище Кандитовъ, а лесъ Дедовъ, со всемъ, што къ тымъ селомъ изъ века и зъ давна слушало и тягло, вечно и непорушно ему со всЂми уходы и приходы, зъ приселки и зъ селящи, и зъ нивами, и зъ пашнями, и зъ лесы, и дубровами, и зъ бортными землями, и зъ гаи и зъ пасЂками, и зъ ловы, и зъ ловищи, и зъ бобровыми гоны и зъ зеремяны, и зъ реками, и зъ озеры, и зъ крыницами, и зъ потоки, и зъ ставы, и ставищами, и зъ млины, и зъ мыты, и зъ болоты, и зъ рудами, и такъ што въ тыхъ именЂхъ собЂ примыслитъ и на новомъ корени посадитъ, и со всеми платы, што къ тымъ именемъ слушаетъ и слушало и также слуги, и зъ дубровами, и зъ сеножатами, и со всеми пожитки, можетъ собе полепшивати и разширивати, осадити, и примножати, а даемъ тому предречоному пану Петру, инакъ Мышце, кухмистру вЂчно и непорушно ему, а по немъ и детемъ его, внучатамъ и ближнимъ его и его щадкомъ; вольни по всЂхъ тыхъ именЂхъ кому отдати и продати и променити, панъ Петръ и его ближни, и потомъ будучіи, пакъли бы хто хотЂлъ тыи именя подъ паномъ Петромъ взяти, или подъ его детми и подъ его ближними, тогды первЂе имаетъ пану Петру, инакъ Мышце, дати четыриста копъ широкихъ грошей, а любо детемъ его, а любо ближнимъ его, тогды и маетъ подь ними тыи именя взяти, а панъ Петръ зъ того именя и маетъ служити намъ двема коньми, — а при томъ были сведъки, наша рада: панъ Монвидъ, староста Подольскій и Кременецкій, а панъ Юрша, воевода Кіевскій, а панъ Янъ Войницкій, староста Луцкій и Олескій, а панъ Юрій, маршалокъ нашъ, а панъ Хохлевскій, а панъ Иванъ Гулевичъ, панъ Кожаринъ, маршалокъ Луцкое земли, а панъ Маско Гулевичъ, а панъ Иванъ Волотовичъ, а панъ Иванъ Чорный, а панъ Иванко МукосЂевичъ; а на потвЂрженіе того нашего жалованья, про лепшую память и твердость, и печать нашу велели есмо привесити къ сему нашему листу. A пъсанъ у Луцку, подъ леты рожества Іисуса Христа, 1408 лета. феврала 4 день, индикта 1.
Приказъ князя Борисова подканцлЂрого, а пана Семашковъ.
Многогрешный, иснаксаръ, писалъ привилій.
(Athenaeum, 1842 г. т. II, стр. 26).
http://litopys.org.ua/gramvkl/gra02.htm
2 (pol.) Dublany (укр.) 1) Дубляни - селище міського типу Самбірського району Львівської області України, розташоване за 15 км на схід від районного центру Самбора. За переказами назва села походить від дубових лісів, яких на той час було багато в цій місцевості. Перша письмова згадка про Дубляни відноситься до 1432 року. 2) Дубляни - місто в Жовківському районі Львівській області. Перша історична згадка про Дубляни датується 1468 роком. Назва походить від дубових лісів, яких було багато в цей час в цій місцевості.
3 (pol.) Wojutyn (укр. Воютин) — село в Україні, Луцькому районі Волинської області.
4 (pol.) Drozdeński herbu Sokola, na Wołyniu, wspomina ich Metryka Wołyńska w roku 1528: Михал
Michał Drozdeński Ulewicz*, zginął w potrzebie z Tatarami (1576) (Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd.
J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845 Drozdeński herbu Sokola (t. 3 s. 407)) ...ktory u Retku wiele a mežnie k
Tataru czuniac od wielkosci przemožon, I tam zabit w r.1576 (Paprocki Herby Rycerstwa Polskiego).
Jan Drozdeński (?) sprzedał część Perekał 1602 r. Hulewiczom Perekalskim.
Jerzy, Daniel, Michał, Damian i Mikołaj na Drozdniach 1661 roku (Bracł. XIV f. 26).
Ignacy na Drozdniach z województwem kaliskiem, podpisał elekcyę Stanisława Augusta.
(рус.) Первые следы линии "на Дрозднях" ("na Drozdniach") старинной, зажиточной и равзветвлённой
семьи волынских и подольских Гулевичей, с печатью Новины, ведут от малоизвестного Дмитрия
(Dymitra) со второй половины XY столетия. Дрозденский, боярин Валынскай з-лi 205 адв. (ПЕРЕПИСЬ
ВОЙСКА ВКЛ 1528 ГОДА.), Wasko Drozdenski, Bohdan Drozdenski – участники сейма в Луцке
(ок.1560?).
Волынская губерния, Луцкий повет, шляхта, 1569 год, 6 июня:
- Дроздецкий Михайло зъ Дрозден
- Дроздецкий Богдан зъ Дрозден**
(pol.) Litewski genealog Czeslaw Malewski w swojej ksiazce: "Rody szlacheckie w powiecie lidzkim na
Litwie w XIX wieku" podaje nazwisko Ulewicz, jako wystepujace w okolicy [=zascianek] Pierowszczyzna
- parafia zabіocka, pow. lidzki. Ulewicze na Litwie mieszkali pod Kownem (tj. rodzina p. prof. Tadeusza
Ulewicz), i w parafii zabłockiej (herbu Sokola).
** (pol.) Drozdni (укр. Дроздні) – село в Україні, Ковельському районі
Волинської області. Засновано 1521 р.
5 (укр.) Раїна Гулевичівна (Дрозденська лінія) тестаментом 1617 р. пожертвувала 50 злотих священику
Пречистенської церкви у м. Паволоч (Подільське воеводство) і 30 злотих на паволоцький та
любартівський "руські" шпиталі.
|
Bohdan zmarł bezdzietnie, a spadek po nim wziął jego bratanek, Fedor Michałowicz. Semen i Bohdan podzielili się 1570 r. Zubelnem z Wasilem Wojutyńskim. W 1573 r. nabył Semen część Porwańca i pozostawił syna Gniewosza, który wraz ze stryjecznymi braćmi Michałowiczami, został wwiązany w Berezołupy 1595 roku. Gniewosz zabezpieczył 1594 r. żonie, Annie Witoniskiej, 1,600 kóp groszy posagu, na Zubelnie i Porwańcu, przeprowadził z braćmi dział Drozdniów i Hunczego brodu 1602 roku, nabył część Oszczowa 1600 roku, połowę Dołhego i część Borowicy 1608 r., wniósł do grodu łuckiego 1602 r. manifest, o spaleniu dworu i dokumentów, zeznał 1613 r. zapis na cerkiew w Drozdniach; żył jeszcze 1630 r. Córki jego: Aleksandra Andrzejowa Krajewska 1621 r. i Owdotia Wacławowa Kałusowska, kwitowały 1622 r. ojca z posagu; syn zaś Semen, spisał testament 1648 r. (A. Gr. i Zs. Łuckie; Woł. II f. 217; Bracł. III f. 1142; Kij. III i Arch. I. Z. Ros. I. 6).
Michał Iwanowicz Hulewicz Drozdeński, sprzedał 1564 roku swoją trzeci część Zubelna, stryjecznemu bratu (właściwie stryjeczno - stryjecznemu) Wasilowi Fedorowiczowi Wojutyńskiemu, a 1570 r. zabezpieczył wiano żonie, Annie Białostockiej. Córki jego: Anastazya, za Semenem Nowosieleckim 1592 r. i Anna, za Pawlem Kozińskim 1600 r. Synowie: Michał, Stefan, Mikita i Fedor, pozwali 1590 roku Wasila Wojutyńskiego o zwrot Zubelna. Trzej ostatni i Gniewosz procesują 1600 r. Pocieja o granice. Mikita sprzedał część swą w Drozdniach, Zubelnie etc. Gniewoszowi 1602 roku i umarł bezdzietny 1619 r. Michał, z żony ks. Anny Połubieńskiej, 2-o v. Stanisławowej Grotowskiej 1630 r., pozostawił małoletnie dzieci, wspomniane 1602 r. w procesie działowym Drozdni. Z nich: Hrehory i Raina pozwali 1619 r. stryjów, o zagrabienie dóbr w czasie ich małoletności. Stefan Michałowicz zapisał 1602 roku dożywocie i 300 kóp wiana żonie, Annie Matwiejównie Kluskiej, w 1606 r. z bratem Fedorem pozwał ks. Koreckiego, o niedopuszczenie ich do Targowicy, w 1637 roku żonaty z ks. Maryną Rużyńską. Fedor Michałowicz zabezpieczył 1600 r. żonie Halszce v. Olenie Pawłowiczównie 500 kóp groszy wiana na Drozdniach z przyległościami, a 1619 r. dziedziczył po stryju Bohdanie.
Piotr, Hrehory i Fedor pozwali 1620 r. Krzysztofa Gujskiego, o wydzielenie czwartej części Uhrynowa, należnej im po babce Oprachnie Iwanowej Hulewiczowej Drozdeńskiej. Kondrat, syn Fedora, zapisał 1624 r. żonie, Eufrozynie Dachnowiczównie, 5,000 fl. wiana, zmarł przed 1638 r., pozostawiwszy synów: Semena i Pawła, oraz córki: Katarzynę, Halszkę i Maryannę. Andryjan v. Andrzej, drugi syn Fedora, skupuje części Lubitowa 1631 r., a mienia grunta różne ze Stefanem 1635 r. Umarł pozostawiwszy syna Jerzego i córkę Annę, a córka Fedora, Katarzyna, która wbrew całej rodzinie wyszła 1636 roku za Stefana Lityńskiego, pozwała 1638 r. Kałusowskiego, o 1,000 kóp posagu zapisanego jej przez brata Andrzeja na Drozdniach, a dzieci po obu braciach, o spadek po matce Pawłowiczównie. Hrehory sprzedał 1624 r. Zubelno Kondratowi, a 1631 r. część Lubitowa Andryjanowi. Stefan, zapisał 1629 r. posag, zapewnie córce swej Fedorze, żonie Stanisława Omakowskiego, na Hunczym brodzie. Owdotia Hulewiczówna Drozdeńska, żona Stanisława Chmielowskiego 1584 r. Jan Drozdeński (?) sprzedał część Perekał 1602 r. Hulewiczom Perekalskim. Jeden z Hulewiczów Drozdeńskich darował 1642 r. całą część swą w Drozdniach bractwu dyzunickiemu w Łucku, którą to część bracia jego odkupili 1645 r., za 5,000 fl. (A. Zs. i Gr. Łuckie).
Jerzy, Daniel, Michał, Damian i Mikołaj na Drozdniach 1661 roku (Bracł. XIV f. 26). Daniel i Michał podpisali z województwem wołyńskiem, obiór Jana III-go. Z czasem zarzuciła ta linia przydomek Drozdeńskich i trudno dokładnie członków jej rozeznać Ignacy na Drozdniach z województwem kaliskiem, podpisał elekcyę Stanisława Augusta.
Benedykt ur. 1750 r., syn Kazimierza z Drozdeń, podstarościego krasnostawskiego I Magdaleny z Lenkiewiczów, wnuk Jana I Teofili Podhorodeńskiej, prawnuk Mikołaja, chorążego czerniechowskiego (?) I Katarzyny Charlęskiej, a praprawnuk Aleksandra, kasztelana czerniechowskiego (?) I Maryanny Czermińskiej, szambelan Stanisława Augusta 1782 r., pisarz ziemski włodzimierski 1788 r., poseł na sejm czteroletni, konsyliarz konfederacyi targowickiej, zmarły 1817 roku, udowodnił pochodzenie swoje szlacheckie 1782 r., w sądzie grodzkim trembowelskim. Żonaty z Maryanną z Bobrowskich, wdową Szeptycką, z nią rozwiedziony, zaślubił Balbinę Jurkowską. Pozostawił trzy córki zmarłe pannami. Brat jego Franciszek, ur. 1751 r., łowczy czerniechowski 1787 r., którego córka Józefa za Komorowskim.
|
Таблица 2
Gniewosz Drozdeński Hulewicz1
Semen2 Aleksandra Owdotia Andrzej3 Aleksander
«на Дроздняхъ» 4
Katarzyna Wietrzynska ~ Damian5 Daniel Michał6 Mikołaj
Elżbieta Niesiołowska ~ Samuel7 Jan Hulewicz8 1646.07.23 (Zaturce) = Jan
Табл.3 Kazimierz z Drozdeń h. Nowina Hulewicz9
Benedykt10 Franciszek
(1750-1817) (1751-)
N córca N córca Sofronia Hulewicz Józefa Ludwika Komorowska
(ca 1780-) (ca 1790-)
2 (укр.) Семен Гулевич-Дрозденський тестаментом від 1647 р. пожертвував на церкву у Гудчому Броді 200 злотих, а священику цього храму за сорокоуст подарував дві яловиці та пожертвував 10 злотих на вино і ладан.
4 (рус.) Александръ на Дроздняхъ – сын волынского дворянина Гневоша Гулевич-Дрозденского. Брат Андрея. (pol.) Aleksander Hulewicz – kasztelan. Linia kasztelańska, w połowie XVII stulecia przyjął łaciński obrządek, reszta przystąpiła do unii już między 1715 a 1720 r. Prawie przez ciąg dwóch wieków nie przekraczali Hulewicze granic Wołynia, dopiero post hosticum spotykamy ich w Kijowskiem, Bracławskiem, Sandomierskiem, a nawet Bełzkiem. "Drozden, czesci Hunczego Brodu y Dolhego j. m. p. Demiana Hulewicza". "Drozden Hunczego Brodu czesci pewne j. m. p. Daniela y Mikolaja Hulewiczów, synów j. m. p. Alexandra Hulewicza." (Aрхив Юго-Западной России, издаваемый временной комиссией для разбора древних актов...1905. 7, v. 3. Перепись поселений и дымов волынского воеводства 1662 стр. 9).
5 (pol.) Damian Hulewicz ~ Katarzyna Wietrzynska. "Hunczy Brod y czesc Drozden (excepto czesci, w Dolhim bedijcey, która do inszey odeszla posessyiey), majatnosci j. m. p. Demiana Hulewicza—sam jego mosc z jey moscia,, panowie synowie w siuzbie, czeladzi prostego stanu osob trzy, poddanstwa zasie z obu czesci osob szesc z Eljaszem Romanowskim; in numéro osob 12". (Перепись населения луцкого повета 1667-69, стр. 225). (łac.) Salvus conductus nobilibus Matthiae et Joanni Pniewskim, fratribus, super poenam infamiae in castro Vlodimiriensi, feria secunda post festum s. Jacobi Ap. proxima anno praeterito, ex instantia instigatoris et delatorum, generosorum Michaelis, Danielis, Damiani et Nicolai Hulewiczow, fratrum, occasione Hulewiczii unius convulnerationis in contumaciam obtentam ad agendum iure ad sex menses. (рус.) "1665.04.13, Варшава. Глейт (королевская охранная грамота) шляхтичам Мацею и Ивану Пневским, братьям, исполнение инфамии (бесчестия), наложенной в замке Владимира в день, ближайший к празднику Святого апостола Якоба, в прошлом году, по требованию и донесению Михаила, Даниэля, Дамиана и Николая Гулевичей, в отсутствие Гулевичей (заочно), откладывается на шесть месяцев."
Слово "fratrum" (братья) больше ни с чем в этом тексте не связан, кроме как с Гулевичами.
(комментарий Анатолия Гулевича.). http://www.agad.archiwa.gov.pl/publikacje/MR2.xml
(Wpisy dotyczące czterech województw: bracławskiego, czernihowskiego, kijowskiego i wołyńskiego z lat 1569 - 1673 wniesione do ksiąg Metryki Koronnej 1665.04.13, Warszawa)
6 (рус.) Михаилъ Гулевичъ-Дрозденский (1682) – сборщик подымного в Луцком повете (1679-1682).
7 (pol.) Samuel Hulewicz ~ 1694 Elżbieta Niesiołowska zm. 1717. Samuel Hulewicz, ol. Damiana H. na Drozdniach. В базе данных Dworzaczka "Samuel Hulewicz syn Damjana i Katarzyny Wietrzynskiej" Grodzkie i ziemskie > Poznań > Inskrypcje > XVII/XVIII wiek
14099 (Nr. 1130 XIII) 1695. Samuel Hulewicz, s. o. Damjana z ol. Katarzyny Wietrzyńskiej odebrał od Michala z Łagowca Szczanieckiego obec. dz-a Witkowic, za Elżbietą Niesiołowską, c. o. Hieronima N. Witkowic poprzed. dz-a z ol. Ewy Konarzewskiej 3. 000 złp. jako część sumy oryg. 9. 000 złp. przez ojca jej w testam. legow. tak jej jak i Marjannie i Agnieszcze pannom NN. siostrom jej rodz., każdej po 3. 000 złp. posagu, a przez ol. Jana, Stanisł. i Sebast. braci jej rodz. przy sprzedaży tej wsi S. mu na dobrach pozostaw., na 1/2 swych dóbr. oprawia (f. 35v)
8 (pol.) Jan Hulewicz 1646.07.23 (Zaturce) (см. "Материалы по генеалогии рода Hulewicz" http://www.gulevich.net/statiy.files/mgrg.htm )
9 (pol.) Kazimierz, prawnuk kasztelana, podstarosta krasnostawski, pisał się z Drozdeń; zubożał, dzierżawami chodził, w końcu oparł się w Ujłowie pod Krystynopolem; wioseczka należała do Franciszka Salezego Potockiego wojewody kijowskiego; Hulewicz klepał w niej biedę, trzymając się klamki pańskiej. Ożenił się tutaj z Magdaleną Leńkiewiczówną, także ubogą szlachcianeczką; w Ujłowie tej ujrzał światło dzienne p. Benedykt (1750 r.), a w rok potem I młodszy brat jego Franciszek.
10 (pol.) Benedykt Hulewicz z Droźnia, kr. Polskie – szambelan. Trembecki sąd grodz. – indygenat 1782. …Eks-pisarz Benedykt dokonał żywota na początku 1817 r., bo już w połowie kwietnia tegoż roku znajdujemy testament jego do akt winnickich wniesiony. Zostawił tylko trzy córki I wdowę, która wrychle potem ponowiła śluby małżeńskie. Z bratem Franciszkiem, łowczym czerniechowskim, I jego rodziną stosunków gorętszych nie nawiązał do zgonu, a jednak prosił go, jak równie I siostrzenicę, Józefę Ludwikę z Hulewiczów hr. Komorowską, o opiekę nad sierotami.
(рус.) Сенатор Речи Посполитой, военный муж, как о нём пишет Каспер Несяцкий (Kasper Niesiacki), ротмистр, под которым под Cudownem орудийным снарядом была убита лошадь, а сам он был тяжело ранен, прославился и другим. Он, Бенедикт (Benedykt) Гулевич, депутат Сейма, королевский szambelan, прославился поэзией. Наряду с собственными поэтическими произведениями, он издал в своём переводе любовную элегию Овидия. Бенедикт, будучи по характеру грубовато весёлым и мимолётным, брался и за серьёзные общественные дела. Являясь представителем патриотической партии, он поддерживал проведение реформ. Гулевич Бенедикт. 1802 р. Правобережная Украина. Поставил печатку под «Свидетельством 12-ти». На печатке г. Новина с ногой в нашлемнике. 1802 год.
(Алфьоров О. Особові печатки Правобережної України: кінець 18 – перша половина 19 ст. – Біла Церква, 2005. – С. 27)
(укр.) Бенедикт Гулевич, луцький земський писар, лідер волинської шляхти 80-90-х рр. (і вихідець зі старовинного руського роду), розважливо писав: «…не багато здобуде Польща, коли, скинувши ярмо 3-го травня [тобто Конституцію], вернеться під ярмо московських гарантій». Водночас Гулевич у 1791 р. викладає свій погляд на селянську проблему так: Я – прихильник вольності, не терплю деспотизму і не зношу, щоб мною керував якийсь пан. А мислячи так, чи ж можу я стерпіти, аби мільйони людей були особистими невільниками. Релігія і республіканізм витворюють у мені це почуття, і я мушу простувати за ним… «
|
Z linii na Drozdniach mają pochodzić Hulewiczowie, zamieszkujący obecnie W. Ks. Poznańskie, gdzie Józef, podczaszyc wołyński, rotmistrz pancerny 1734 r., zmarły 1770 r., pochowany w kościele OO. Reformatów w Koninie, zaślubił Joannę Bajerską (1737 – прим.) I wziął za nią Młodziejewice. 1
Chorągiew pancerna rotmistrza Józefa Hulewicza.
Wojcieh Kossak 1903. Olej na płótnie. 100x170 cm.
Synów jego trzech: Ignacy, Teofil I Mikołaj, z których Teofil, z Maryanny Sikorskiej, nie pozostawił potomstwa. Ignacy, sędzia grodzki inowrocławski 1787 r., dziedzic po ojcu Młodziejewic, żonaty z Zofią Gądkowską, pozostawił syna Andrzeja, oraz córki: Maryannę Cecylię Antoniowę Świnarską I Honoratę Ksawerowę Koszutską.
|
Таблица 2-1
1 (укр.) Нащадки Юзефа Г.-Дрозденського, волин. Підчашого і панцерного ротмістра, у 2-й пол. 18 ст. Перебираються у Великопольщу, де засновують нову гілку (існувала ще на поч. 20 ст.), родовим гніздом якої став маєток Млодзєвичі.
(pol.) Młodziejewice (Młodziejewice woj.) – Dwór Hulewiczów 1932 1
1(pol.) Młodziejewice – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie słupeckim, w gminie Strzałkowo. Młodziejewice znajdują się w obrębie Równiny Wrzesińskiej, na południowy wschód od Wrześni. Nazwa wsi, według księdza Stanisława Kozierowskiego, pochodzi od imienia Młodziej. Pierwsza wzmianka o Młodziejewicach pochodzi z 1390 roku. W XV w. Wieś należała do rodziny Młodziejewskich herbu Korab. W drugiej połowie XVI w. Wieś należała do Wilibrorda Młodziejewskiego, który ufundował obecny kościół św. Małgorzaty w Graboszewie. W 1685 roku, jezuita Andrzej Młodziejewski sprzedał wieś rodzinie Szczytnickich. W 1720 roku wieś nabył Andrzej Malczewski i natychmiast odsprzedał Aleksandrowi Bajerskiemu. Jego córka Joanna Bajerska wyszła za mąż za Józefa Hulewicza w 1737 roku. Od tego momentu wieś nieprzerwanie do II wojny światowej należała do rodziny Hulewiczów.
|
|
Таблица 3
Z linii na Drozdniach 
Elżbieta Niesiołowska ~ Samuel1
Józef Hulewicz2 Magdalena Filip Hulewicz3 (-1780)
Joanna Bajerska4 ~ Zbierzchowska
Tomasz (-1791) Jan ~ Mariana Sieroszewska
Stefan Wiktor Julian Marcin5 Marianna Teresa Konsolata6
(ur. przed 24.3.1738) Stanisław Kostka (ur. 24.8.1750) Siostrzeńska
Julianna Ignacy7 Hipolit Roch Mikołaj8 Teofil9
Scholastyka Apolonia (1740?-) Wawrzyniec (1746-1833)
(ur. przed 2.1753) (ur. przed 16.8.1754)
Maryanna Cecylia Andrzej Honorata Karolina10 Klemens11 Józefa12 Józef13
Świnarska (1779-1846) Koszutska Bukowska (1795-) (1785-1826) Rudnicka (1801(3)-1869)
Walenty Walerian Emma14 Florentyna Stanisław Roman15
(1818-1891) Mieczkowska Suchorzewska (1823-1903) (1852-)
Marya Adam Табл.4 Leon Józefa16 Marya17 Róża
Chełmicka (1853-1905) (1854-1910) Załoziecka Braunkowa Jadwiga18
Janina Zygmunt Табл.5 Bohdan
Blociszeska (1884-1948) Józef Florian
(1889-1945) Hulewicz
Andrzej Urszula ~ (1888-1968) ~ Jadviga Karwat
Adam Witold Grazyna Maria
Hulewicz Hulewicz Zylicz
(08.10.1959-) (1928-1989)
Leon Otto Krystyna Stephanie
Hulewicz Hulewicz (ur. 1989)
1 (pol.) Samuel Hulewicz (zm. 1717) podczaszy wołyński, własność dóbr po ojcu ~ (28.09.1694 Chociszewice /kontrakt małż. 27.09.1694) Elżbieta Niesiołowska, h. Korzbok, ur. ok. 1670 Żerniki, zm. po 1717 (ojciec: Hieronim (1701 bierze w dzierżawę Huńczy Bród Hulewiczów), matka: Ewa Konarzewska). Ojciec: Damian Hulewicz, h. Nowina, dziedzic: Drozdnin, Huńczy Bród (Hudczyj Bród, Hańczy Bród) na Wołyniu, dekanat Kowel, ~ Katarzyna Wietrzyńska, h. Przegonia (Przeginia). Samuel, kapitan JKM. Starszy syn - Filip Hulewicz, mlodszy – Jozef, xiadz Dymitr syn, corka Magdalenia, syn Antoni najmlodszy dziedziec Drozdnie i Hunczy Brod. http://www.gulevich.net/statiy.files/sgts.htm
2(pol.) Józef Hulewicz, s. o. Samuela H. z ol. Elżbiety Niesiołowskiej, z I i Joanna Bajerska, c. o. Aleks. B. z
Teresy Żychlińskiej z II małż. dożyw. (p. 307) Józef Hulewicz, ur.
ok. 1698, zm. 6.2.1771 Młodziejewice, od 1731 rotmistrz chorągwi pancernej wystawionej na własny koszt,
dziedzic: od 1737 Młodziejewice, (wiano żony), poch. Konin u Reformatów ~ (1737 Młodziejewice) Joanna
Vogelvander Bajerska h. wł., ur. ok. 1720 Młodziejewice, ojciec: Aleksander, matka: Teresa Żychlińskiej h.
Szeliga [Bon.]
(рус.) Доступные печатные средства не выясняют, при каких обстоятельствах он перебрался в
западную Польшу. Следует, однако, из них, что был он усердным сторонником короля Станислава
Лещинского (Staniislaw Leszczynski). Значит можно считать вероятными сведения, записанные в
семейной истории и переданные спустя годы, Богданом (Bohdan) Гулевичем, о том, что его предок
Йозеф последовал вместе с упомянутым монархом после его отречения в Лотарингию, а затем,
возвратившись в страну, задержался по дороге в Великой Польше, что было продиктовано
потребностью сердца. Задержался и уже остался, женившись на Йоанне (Joanna) Байерской из
Байерза (Bajerza). Из печатного упоминания следует, что в 1739 году супруги арендовали имение
Mlodziejeowiecke, расположенное на восток от Вржесни (Wrzesnia). Ежи (Jerzy) Hulewicz, умерший в
1770 году в Mlodziejowicach, надо полагать, был их владельцем. Он был похоронен в Конине (Konin).
Наследником Йозефа Гулевича был сын Игнаций (Ignacy), судья вроцлавский, женившийся на Cофье
(Zofia) из Gakowskich. После Игнация имение унаследовал его сын Андрей (Andrzej), женившийся на
Катерине Cухоржевской (Katarzyna Suchorzewska). От того брака была два сына, из которых Валентин
(Walenty) принял во владение Mlodziejowice, а Станислав (Stanislaw) соседние Костянки (Koscianki),
прикупив ещё Усчецын (Usciecin). «Сага о роде Гулевичей» ("Saga rodu Hulewiczow")
3(pol.) Filip Hulewicz, ur. ok. 1695, zm. 22.1.1780 Młynów, własność: Słaborowice, Młynów, poch. Kalisz u
Reformatów ~ 1760 Anna Błaszkowska, h. Łabędź, ur. 1715 Nowiec k. Dolska, zm. po 1773, ojciec: Józef,
matka: Teresa Karska h. Jastrzebiec
4(pol.) Joanna Bajerska była 1-o v. za N.N.Dambskim. Ojcec Aleksander Bajerski (-1723) chorąży: wojsko pancerne 1710- -1715, ożeniony (1717) z Teresa Żychlińska (-1746) i miał z niej: Adam Bajerski, Józef Bajerski, Joanna Bajerska, Aleksandra Bajerska, Zuzanna Bajerska. http://www.bkpan.poznan.pl/htbins/osoby.pl?01161849
5(pol.) Julian Marcin Stanisław Kostka Hulewicz h. Nowina ( ur. przed 10.3.1748) -woj. wołyńskie; chorąży łucki. Deputat na trybunał, poseł Czteroletni (1790), podpisał Konf. Gen. Sejmu Wlk.
6(pol.) Konsolata Hulewicz ~ Wojciech Siestrzeński h. Rawicz, zm. po 1789, burgrabia warszawski, ojciec: Adam, matka: Justyna Pierzcińska h. Ramułt
7(pol.) Ignacy Hulewicz, ur. ok. 1738, zm. 1788 Warszawa, dziedzic: Młodziejewice, sędzia grodzki inowrocławski, order: Orła Białego ~ Zofia Gądkowska h. Korab, zm. po 1788
8(pol.) Mikołaj Hulewicz, ur. 1746, zm. 21.7.1833 Dębnica, poch. Gurowo, dziedzic: Cielimowo, Uzarzew, Dębnica k. Kłecka ~ Franciszka Raczkowska, h. Prus, zm. przed 1833, ojciec: Stefan, matka: Barbara Karśnickiej h. Jastrzebiec; poch. Gurowo
9(pol.) Teofil Hulewicz (zm. 1787?), ur. ok. 1740, zm. przed 1790 + Maryanna Sikorska h. Cietrzew, zm. po 1790 b.dz.
10(pol.) Karolina Hulewicz, ur. 1795 +(20.6.833 Dębnica) Mikołaj Bukowski, ur. 1787, (1-v. ??) własność: Gościeszyn k. Wolsztyna
11(pol.) Klemens Hulewicz ur. 1785 Czerlin, zm. 21.5.1826 Uzarzewo kpt. wojsk KW bżenny
12(pol.) Józefa Hulewicz, ur. 1793 +(20.6.1838 Dębnica) Antoni Rudnicki, h. Jastrzebiec, ur. 1795, kpt. WP, (1-v. ??), własność: Łopienno
13(pol.) Józef Hulewicz ur. 4.3.1804(01?) Dębnica, zm. 14.12.1869 Poznań, rolnik, powstaniec listopadowy, oficer WP w pułku jazdy poz. 1830/31, dziedzic: Dębnica, Chobielin, pochowan na cmentarzu zasłużonych Wielkopolan – nekropola znajdująca się na Wzgórzu św. Wojciecha w Poznaniu przy kościele św. Józefa i klasztorze karmelitów bosych. +(1849 Samoklęski) Maria Ziołecka, h. Pobóg ur. 1828, (1-v- Włodzimierz Watta Karczewski h. Samson 1813-1848)
14(pol.) Emma Hulewicz ~ Tadeusz Mieczkowski 1801-1880 (dzieci Nepomucen, Władysława, Kazimiera)
15(pol.) Roman Hulewicz, ur. 1852, zm. 28.11.1911 Ostrów, kupiec, poch. Kurzętnik +(1873 Poznań) Helena h. Oksza Bogucka, ur. 1850
16(pol.) Józefa Hulewicz, ur. ok. 1875 Ostrów +(30.7.1895 Ostrów) Roman Aleksander Załoziecki, h. Sas, 1861-1918 prof. Politechniki Lwowskiej
17(pol.) Maria Hulewicz ur.1877, zm. 1963, poch Warszawa - Brudno +(31.8.1898 Ostrów Wlkp.) Józef Hilary Braunek h. własnego, ur. 1867 Pogrzybowo zm. 1906 Babin, ojciec Tadeusz Wincenty bar., matka: Władysława Kliszewska h. Jastrzębiec; administrator Rossoszycy pow.Ostrów Wlkp, poch. Środa Wlkp.,
Córka Irena Braunek 1899-1976 W-wa/Brudno + Oskar Zawadil zm 1939 poch.Bydgoszcz płk.p.ułanów d-ca garnizonu Żółkiew. Syn: Jerzy Zawadil ur. 1922 Żółkiew zm.1993 W-wa/Brudno oficer WP + Helena Szeląg 1919-1922 W-wa/B. Synowie jego: Adam Zawadil, Jerzy Zawadil.
Syn Władysław "Włada" Braunek ur. ok. 1900 zm.1963 W-wa rotmistrz WP uczestnik w.o.1939, jeniec oflagu Woldenberg +(1) Maria Greger +(2) Ruta Beni zm. 2004 W-wa. Z pierwszej żony córka Ewa Braunek, z drugiej żony córka Małgorzata Braunek ur. 1947, aktorka +(1) Andrzej Żuławski, ojciec: Mirosław (pisarz) +(2) Andrzej Krajewski. Dzieci: Xawery Żuławski, reżyser, Olinka Krajewska 1987.
18(pol.) Róża Jadwiga Hulewicz, ur. ok. 1880 Ostrów.
|
Andrzej, ur. 1776 r. (metr. w Kaźmierzu), właściciel Młodziejewic i Kościanek, ożeniony z Katarzyną Suchorzewską, miał z niej czworo dzieci. Z nich: 1) Walenty (Walerian – прим.), ur. 1818 r., dziedzic Młodziejewic, gdzie umarł 1891 r.; z Teodory Łukomskiej (ożenionego 1852 – прим.), córki Marcelego z Parusewa i Józefy z Pawłowskich, pozostawił syna Adama i córkę Maryę, żonę Wojciecha Chełmickiego z Zakrzewa. Adam, ur. 1853 r., właściciel Młodziejewic i Parusewa, zaślubił Maryę Skrzydlewską, córkę Mateusza z Mechlina i Tekli z Mikułowskich i ma z niej syna Zygmunta, ur. 1884 r. i córkę Janinę. 2) Emma, żona Tadeusza Mieczkowskiego. 3) Florentyna, żona Antoniego Suchorzewskiego. 4) Stanisław, ur. 1823 r. w Młodziejewicach, dziedzic Kościanek, zmarły w Mielęcinie 1903 r., zaślubił 1850 r. Józefę Ulatowską, córkę Michała i Emilii z Chełmickich, zmarłą 1880 r. w Berlinie i z niej pozostawił: a) Michała, ur. 1851 r. w Kościankach, właściciela Warszewicz, adwokata i notaryusza w Toruniu, zmarłego 1893 r. w Berlinie, żonatego z Władysławą Zawiszanką, córką Alfreda i Zofii z Jeżewskich. Z niej: Marya, Kazimiera i Zofia; b) Teodorę, zaślubioną Michałowi Chrzanowskiemu, zmarłą w Poznaniu 1880 r.; c) Leona, ur. 1854 r., właściciela Kościanek i Mielęcina, ożenionego 1884 r. z Heleną Kaczkowską, z której: Stanisława, Jerzy, Bohdan, Antonina, Wacława i Witold; d) Antoninę, żonę Zygmunta Gorgolewskiego, zmarłą w Meranie 1889 r.; e) Edwarda, ur. 1859 r., doktora medycyny, ożenionego 1898 r. w Wieliczce z Wandą Bielińską, córką Józefa i Kazimiery z Zawiszów; f) Tadeusza, ur. 1874 r. w Kościarkach.
Mikołaj, najmłodszy syn Józefa, dziedzic Cielimowa, ożeniony z Franciszką Raczkowską, córką Stefana i Barbary Karśnickiej, miał z niej: Klemensa, kapitana wojsk księstwa warszawskiego, bezżennego, N. Bukowską, N. Rudnicką i Józefa, ur. 1803 r. w Dembnicy pod Kleckiem, podporucznika pułku jazdy poznańskiej 1831 r., dziedzica Chobielina, zmarłego w Poznaniu 1869 r., żonatego z Maryą Ziołecką. 1-o v. Karczewską, z której syn Roman, ur. 1852 r., żonaty z Heleną Bogucką, ma z niej córki: Józefę Romanowę Załoziecką, Maryę Józefowę Braunkową i Różę Jadwigę (Żychl. XXII).
|
(pol.) Młodziejewice, powiat wrzesiński
własność Zygmunta z Drozdeń i Hończybrodu Nowiny-Hulewicza. - Majątek ten od roku 1731
znajduje się w rękach rodziny Hulewiczów-Drozdeńskich. Pierwszym właścicielem był
podczaszyc wołyński, Józef na Drodniach y Hończybrodzie Nowina-Hulewicz, który żeniąc się z
Bojerską, herbu Fagelwander, Młodziejewice w posagu otrzymał. Tenże podczaszyc Józef
Nowina-Hulewicz wystawił swego czasu jako zwolennik króla Stanisława Leszczyńskiego swoim
sumptem chorągiew pancerną komputową, 60 koni liczącą, która 3-go stycznia 1731 roku przez
wojewodę Józefa Potockiego w Kolbuszowie do wojsk polskich wcieloną została z nadaniem
podczaszycowi rangi rotmistrza wojsk królewskich. Obraz Wojciecha Kossaka, przedstawiający
podczaszyca na czele swej chorągwi jako i dokument nominacyjny, wystawiony przez
kancelaryę króla Stanisława, znajduje się w Młodziejewicach. Następnym właścicielem był syn
podczaszyca, Ignacy, udekorowany przez króla Stanisława Poniatowskiego orderem "Orła
białego." Tenże, będąc w Warszawie celem podziękowania królowi za odznaczenie, zmarł,
tknięty paraliżem w czasie przedstawienia w teatrze. Syn Ignacego, Andrzej, pozostawił
Młodziejewice starszemu synowi Waleremu, który za gorliwe wspieranie powstania 1863
skazany został przez rząd pruski na więzienie forteczne w Kłodzku i w Ehrenbreitenstein. Po
Walerym objął majątek syn tegoż, Adam, którego śmierć niestety przedwcześnie wyrwała z koła
rodziny, i z pośród prac społecznych i obywatelskich. Od niedawna są Młodziejewice - w szóstem
pokoleniu - własnością Zygmunta Nowiny-Hulewicza. - Starożytny dwór młodziejewicki spalił się
w roku 1840; przy pożarze zaginęło wiele cennych rodowych pamiątek i portretów familijnych.
Obecny dwór wystawiony został przez Walerego Nowinę-Hulewicza, a rozbudował go ojciec
obecnego właściciela, Adam Nowina-Hulewicz.
Brama wjazdowa i dwór w Młodziejewicach
|
|
Таблица 4
Stanisław Hulewicz1
(1823-1903)
Antonina Michał Hulewicz Teodora Leon Hulewicz
Gorgolewska (1851-1893) Chrzanowska (1854-1910)
(1840?-1889) Табл.5
Kazimiera Tadeusz Edward2 Marya Zofia
Skarżyńska (1874-) (1859-) (1890?-) Karwat (1890?-)
Irena Dzierżykraj Anna (Hanna)
Hulewicz Ścibor-Marchocka
(1900? – 01.06.1990)
1 (рус.) Станислав, родившийся в 1823 году вступил в брак с Йозефой (Jozefa) из дома Улятовских (Ulatowskich). Дед Йозефы Франтишек Улятовский (Franciszek Ulatowski) из Малахова (Malachowa) воевал у Костюшко под Гонсовой (Gasowa) и Быдгощчем (Bydgoszcz). Станислав Гулевич оставил двоих дочерей: Теодору (Teodora) и Антонину (Antonina), а также четверых сыновей Леона (Leon), Михаила (Michal), Эдварда (Edward) и Тадеуша (Tadeusz). Антонина вышла замуж за известного архитектора Зигмунта Горголевского (Zygmunt Gorgolewski). Среди сыновей Станислава Гулевича Михаил (Michal), доктор права, был адвокатом и нотариусом, Эдвард (Edward) – врачом, Тадеуш (Tadeusz) вёл хозяйство в Pelzy под Olyka, а Леон (Leon), родившийся в 1854 году, принял во владение Костянки и Усчецын, а помимо того, выкупил из немецких рук Меленчин (Mielecin) под Кепнем (Kepnem). «Сага о роде Гулевичей» ("Saga rodu Hulewiczow")
2 (pol.) Edward Hulewicz ~ Wanda Bielińska siostra Józefa Bielińskiego
|
|
Таблица 15
Leon Hulewicz1
(28.06.1854-13.10.1910)
~
Helena z Kaczkowskich
Stanisława Jerzy2 Bohdan3 Wacław Witold4 Antonina
Ilińska Hulewicz Hulewicz Hulewicz Hulewicz Semerau-
(1886-1941) (1888-1968) (1891-1985) (1895-1941) Siemianowska
Табл.3
Agnieszka Hulewicz-Feillowa5
Maciej Teresa Urszula-Marija Benrdykt (1930-)
Hulewicz (25.09.1921- Gorska Hulewicz
(1920-1940) -05.09.1944) (1922-1988) (1924-05.09.1944)
Helena z Kaczkowskich i Leon Hulewiczowie
1 (pol.) Leon Hulewicz ur. 28.06.1854 w Kościankach zm. 13.12.1910 Kokaninie gmina Żelazków. ok. 3 km od Kalisza; Właściciel majątku Kokanin. Kupił ten majątek w 1899 roku. W 1910 roku majątek został podzielony na kilkadziesiąt części i rozprzedany. Ozenil się z Helena Kaczkowska h. Pomian (ок 1850-) (рус.) Леон заключил брак с Еленой (Helena) из семьи Качковских (Kaczkowskich) и у них, в порядке старшинства, было шестеро детей: Станислава (Stanislawа), Ежи (Jerzy), Богдан (Bohdan), Антонина (Antonina), Вацлав (Waclaw) и Витольд (Witold). Самая старшая из детей Леона и Елены Гулевичей Станислава (Stanislawa) ещё перед первой мировой войной вышла замуж за потомка семьи Илинских (Ilinskich), происходившей от старинных удельных княжат, которые владели обширными поместьями над Днепром.
Majatek w Kosciankach nalezal do rodziny Hulewiczow od 1831 roku
(pol.) W 1879 Z.Gorgolewski ozenil się powtornie, z Helena Hulewicz, ze znanej wielkopolskiej rodziny z Kościanek.
Była ona prawdopodobnie siostra bądź kuzynka Leona Hulewicza, który w 1884 na fundamentach dawnej rezydencji wybudował w Kosciankach fantazyjny dworek według projektu Gorgolewskiego.
2 (pol.) Jerzy Hulewicz, ur. 4 VIII 1886, Kościanki k. Wrześni, zm. 1 VII 1941, Warszawa, brat Witolda, pisarz, malarz i grafik; współzał., redaktor i ilustrator pisma „Zdrój”; teoretyk pol. ekspresjonizmu (Ego eimi); dramaty poet., powieści; czł. grupy artyst. Bunt. (encyklopedia.pwn). (рус.) Ежи Гулевич, род. 4 августа 1886 года в Косцянках около Вжесни, ум. 1 июля в Варшаве, драматург, прозаик, художник и график, учился в Ягеллоньском Ун-те в Кракове, позже в Париже и в Мюнхене. В Познани основал журнал "Здруй", провозглашающий идеи экспрессионизма. Польский писатель и художник, автор повести "История Утана". Жена: Wanda Karpińska z Karpina h. Korab , дочь адвоката Антония Карпинского (1855-1941)
3 (pol.) Bohdan Hulewicz (ur. 20 czerwca 1888 w Kościankach, zm. 31 lipca 1968) – syn Leona i Heleny z Kaczkowskich, brat Jerzego, Witolda, i Wacława oraz Katarzyny, Stanisław Ilińskiej, i Antoniny - żony prof. Mściwoja Semerau-Siemianowskiego, wuj por. pil. Olgierda Ilińskiego z 308 Dywizjonu Myśliwskiego, mąż Jadwigi z Karwatów, pułkownik dyplomowany piechoty, uczestnik walk o niepodległość Polski w I wojnie światowej, powstaniu wielkopolskim i II wojnie światowej, literat.
4 (pol.) WITOLD Hulewicz, pseud. Olwid, ur. 26 XI 1895, Kościanki k. Wrześni, zm. 12 VI 1941, Palmiry k. Warszawy, brat Jerzego, pisarz; współwyd. „Zdroju”; zbiory poezji, powieść biogr. o L. van Beethovenie Przybłęda Boży, słuchowiska; przekł. poezji R.M. Rilkego (encyklopedia.pwn). (рус.) В Вильне на Антоколе около костела Петра и Павла на Антокольской улице 24а кв. 5, вместе с матерью Геленой и дочкой Ягенкой одно время жил Витольд Гулевич, секретарь отдела Культуры и Искусства при учреждении представительства правительства в Вильне, литературный руководитель театра "Редута" на Погулянке, директор программ и литературный руководитель Виленского Польского Радио. В 1941 году расстрелян немцами в Пальмирах под Варшавой. В Варшаве существует литературная награда им. Витольда Гулевича. 1 жена Anna Karpińska р. ок.1900 г.; 2 жена Stefania Ossowska род. ок. 1910
5 (pol.) Agnieszka Hulewicz-Feillowa (1930- ) – (рус.) дочь от первого брака
Dwór Hulewiczów w Kośtiankach
|
Zbroch, inaczej Aleksander Hulewicz, czwarty syn Wasila, jest protoplastą wszystkich innych linii Hulewiczów. W 1494 r. podpisał on jako świadek akt sprzedaży Dworzyszcza przez Rusinowicza księżnej Rowieńskiej (Arch. Sang. I). Synów jego czterech: Michał v. Michno, Fedor, Hawryło I Senko, czyli Semen, piszący się Zbrochowiczami Hulewiczami Wojutyńskimi (AGZ. XV; Arch. Sang. III I IV). Michnie I Fedorowi Zbrożkom Wojutyńskim Hulewiczom, pozwolił król Zygmunt 1509 r., odstąpić praw swoich do Stroniatyna, Koszelowa I innych włości Herburtowi. Dobra te otrzymał 1443 r. od Władysława Warneńczyka ich dziad stryjeczny, Mikita z Dublan (Proch.). Michał Zbrochowicz, dworzanin królewski 1536 r., żonaty z ks. Hanną Iwanówną Korecką, za którą dostał 1527 r. wieś Perekały, od której synowie ich: Dachno, Semen I Lewko, pisali się Hulewiczami Perekalskimi. Na potrzeby wojenne 1528 r. dostarczał cztery konie (Arch. Sang. I Akta XIII ) Musiał jednak mieć Michał I drugą żonę, z której miał synów: Hrehorego I Iwana, nie używających tego przezwiska, nazwanych w akcie oblatowanym 1612 r. w grodzie łuckim synowcami władyki Teodozyusza. Z tych dwóch, Hrehory pozwany przez Warkowskiego 1561 r., o zajęcie gruntów w Sernikach, a Iwan, poborca włodzimierski 1568 r., sprzedał 1571 r. place na zamku łuckim, wraz z cerkwią Św. Dymitra, Wasilowi Fedorowiczowi. Pisał się od dziedzictwa swego Hulewiczem Smolikowskim I był 1586 r. podsędkiem włodzimierskim. Żon miał dwie, z których jednej, Annie z Białostockich, zapisał 1585 r. 400 kóp wiana na połowie Smolikowa. Wieś tę sprzedał 1590 r. za 4,000 kóp Wasilowi Fedorowiczowi. Córka jego z pierwszej żony Maryna, żona 1-o v. Sebastyana Bohuszewskiego 1592 r., a 2-o v. ks. Stanisława Woronieckiego 1593 r. Semen Perekalski zmarł bezdzietnie przed 1590 r. Po Lewku znaną jest córka Owdotia, żona 1-o v. Fedora Łaski 1590 r., a 2-o v. Jakóba Mioduszewskiego 1596 r. Daniel v. Dachno, piszący się 1583 r. Michałowiczem Zbrochowiczem Hulewiczem Perekalskim, ożeniony z Maryną Wahanowską, 1-o v. ks. Porycką, 2-o v. Hawryłową Bokijową, sędziną łucką, skupił Perekały 1584 r. Miał trzy córki I trzech synów. Z nich: Nastazya, żona 2-o v. Iwana Bylickiego 1590 r., Marya Janowa Kniehinińska, zmarła przed 1602 r., Raina, żona 1-o v. Jana Musiatycza Ochłopowskiego 1598, a 2-o v. Fedora Lesznickiego 1610 r. Stefan zabity 1592 r. przez Uhrynowskiego. Iwan I Ostafi procesowali ks. Korecką, o różne szkody w Targowicy I ugodzili się z nią 1595 r. (Woł. I f. 219). Skupili oni część Perekał 1602 r. od Jana Drozdeńskiego. Ostafi nie żył już 1606 r., pozostawiwszy z żony Maruszy Wigurzanki, córki: Owdotię I Nastazyę, na opiece stryja Jana. Owdotia była żoną Jana Majkowskiego 1613 r., a Nastazya zmarła bezdzietnie przed 1620 rokiem. Iwan zapisał 1610 r. żonie, Rainie Zbranniance, 2,000 fl. Na Perekałach, których część nabył 1614 r. od Majkowskiej. Córka jego Fedora, żona Meleszki Rusinowicza Beresteckiego, kwitowała 1621 r. rodziców z posagu. Jego też córką pewno była Maryna Hulewiczówna Perekalska, żona 1-o v. Tomasza Mogilnickiego, 2-o v. Andrzeja Zdzitowieckiego 1629 r.
Fedor (Teodor) Zbrochowicz Hulewicz, dworzanin hospodarski 1534 r., na popisie ziemi wołyńskiej 1528 r. stawił się z czterema końmi (Arch. Sang.). Był komisarzem do rozgraniczenia dóbr 1539 r. (Ant. Gram.) i został władyką łuckim i ostrogskim pod imieniem Teodozego 1541 r. Żył jeszcze 1546 r. Synów jego było pięciu: Michał, Janusz, Hrehory, Roman i Wasil, którzy zarzuciwszy przydomek Wojutyńskich, pisali się zwykle tylko Hulewiczami, dodając czasami nazwisko od chwilowo posiadanych dóbr, jak Zaturecki, Poddubicki, Sernicki, Dolski etc1 Michał i Janusz zmarli przed 1568 r., w którym o opiekę nad ich dziećmi mają sprawę Hrehory i Bazyli (Op. Łuc. 2093 f. 31). Wdowa po Michale, Nastazya, siostra Michała Myszki Warkowskiego, kasztelana wołyńskiego, wzięta do niewoli w Połocku 1567 (Ibid. f.17), zajęła dobra po mężu Serniki, o które, jako też i o opiekę nad ich dziećmi, procesują szwagrowie Hrehory i Bazyli ją i jej brata, w latach 1567 do 1578. O te dobra pozwali ją jeszcze 1590 r. Bukojemscy. Anna, córka Michała, wyszła za Jana Jeło Bukojemskiego, który otrzymawszy za nią 300 kóp groszy posagu, oprawił jej 800 kóp na swych dobrach 1569 r. (Op. Łuc. 2093 f. 48 i Gr. i Zs. Łuckie z 1569 i 1583 r.). W aktach łuckich z 1622 r. (Zap. Zs. Łuckie III f. 486 ) jest oblatowany dział dóbr Sernik między tym Michałem Fedorowiczem, a Iwanem i Hawryłem Michałowiczami. Musieli to być jego dorośli już synowie z pierwszej żony, których wyposażał, żeniąc się zapewne drugi raz. Iwan i Hawryło wraz z Wasilem procesowali 1566 r. ks. Sanguszkę, o granice Kaczyna. Hawryło Hulewicz Sernicki, z żoną Nastazyą Kutrowską, pozwał 1569 roku Bohowityna (Op. Łuc. 2093 f. 40), a w 1570 r. razem ze szwagrem procesował Działyńskiego o Kutrów. Zmarł 1583 r., spisawszy w Łucku testament. Syn jego, Paweł Hulewicz Sernicki, ma-sprawę z Warkowskimi 1607 r. Dziedzic Owdziatycz 1612 r., żonaty z Halszką Żegocianką 1613 r., pozwał 1614 r. siostrę swą, Olenę Filonową Wisłouchową, o danie mu kwitu z posagu. Testament spisał 1623 roku. Córka jego, Anna Maciejowa Mrowińska, zmarła 1616 r., a o opiekę nad jej dziećmi i majątkiem ich, procesuje się Paweł ze Stanisławem Żegotą. Paweł był ostatnim potomkiem Michała, a dobra Serniki, Kaczyn i Liczyny, przeszły na Mrowińskich 1625 r. (Gr. i Zs. Łuckie).
|
Таблица 7
1 (укр.) На Волині рід швидко розрісся; за переписом 1528 війська Великого князівства Литовського (ВКЛ) 9 Гулевичi (представники шести гілок) зобов’язувалися виставити 18 озброєних вершників. У 16 ст. маємо згадки про 15 відгалужень роду: Гулевичi*, Воютинські, Долзькі (Должецькі), Дублянські, Затурецькі, Зброховичі, Зглобицькі, Зубиленські, Перекальські, Піддубецькі, Радошинські, Серницькі, Смолиговські, Твердинські та Цевонські, які володіли маєтками у Луцькому пов. Волинського воєводства. У 1-й пол. 17 ст. джерела фіксують лише Г., Г.-Воютинських, Г.-Дрозденських і Г.-Перекальських. Поборовий реєстр Волин. воєводства 1629 називає 28 Г., власників 45 населених пунктів, у яких налічувалося 1129 димів. У 15–17 ст. представники тільки Воютинської гілки Г. посідали різні уряди на Волині й у ін. землях Речі Посполитої: писарів гродських і земських (9), стольників (5), підкоморіїв (5), войських (4), підсудків (4), хорунжих (3), ротмістрів (3), підстарост (3), суддів гродських і земських (3), ловчих (2), підстоліїв (2), каштеляна (1), старости (1).
*(укр.) Гулівці (Hulowce, Hulewce), згідно "Опису Вінницького замку" 1552 року, село зем'янина Бориса Коцюби Якушинського: "а два селища его пустых на речце Сосонце: Гумовцы Байкув з которых жадного пожитку нет" (1, С. 610). Можливо, села і містечка Вінницького повіту були попалені і пограбовані в 1541 році татарами. Село Гулівці тримали Якушинські після зем'ян Гулевичів, їм доводилось вести постійну боротьбу зі своїми сусідами: пограбування прилуцькими міщанами різних пожитків (1591 р.) (10, S. 387), збройне загарбання Гулівець воєводою брацлавським (10, S. 389). 1601 року Юрій Струсь забирає Гулівці і стає їх дідичем. В 1602 році він здійснив наїзд на Глинськ, де забрав підданних і все відправив до свого маєтку в Гулівці (10, S. 439, 441). Посесор Кашпр Рибалтовський позиває до трибуналу Друцького-Горського за те, що його слуги вчинили збройний напад на Радівку, що належить до Гулівець (10, S. 443, 518, 583). У 1606 році князь Друцький-Горський позиває посесорку с. Гулівець Ельжбету, дружину Валенти Калиновського, старости вінницького і брацлавського, та її сестру Гелену Струсь, що з його Шепіївки (Siepijewki) до Гулівець збігли піддані з добром (10, S. 519). В 1647 році м. Гулівці, Гурка, Сальник, Писарівка, Раданка (Радівка), Орлівка передані Мартином Калиновським у заставу Михайлу та Катерині Аксакам.
Fedor (Teodozy) 1 Hulewicz
Janusz Michał2 N. Praweredowska Wasil Hrehory Roman
Табл.8 Табл.10 Табл.11 Табл.14
Iwan Anna Hawryło Hulewicz3 Marya
~ Sernicki4
Jan Jeło Bukojemski
Paweł Hulewicz Sernicki Olena Катерина5
~ Filon Wisłouchow
Anna (-1616) ~ Maciej Mrowiński
1 (укр.) Федір (чернече ім’я – Феодосій), єпископ Луцький і Острозький (у 1540–50-х рр.), Холмський і Белзький (у 1560-х рр.) та Володимирський і Берестейський (з 1565)
2 (укр.) Михайло Гулевич - не займав нiяких посад, був одружений з Настею Мнiшек-Ворковською, помер ранiше вiд усiх братiв, залишивши малолiтню дочку Марiю, якою опiкувалися його брати Василь, Григорiй та Роман, що стало причиною багатьох непорозумiнь мiж ними та матiр'ю дiвчини. http://art.lutsk.ua/art/chesnohrest/tkt8.html
3 (pol.) Gabriel, chorąży czerniechowski: „zadarł on z Rzeczypospolitą", przerzucił się na stronę kozaków, toteż w „egzekucyi pakt hadziackich, z uniżoną prośbą do Jego Królewskiej Mości" podaną na sejmie r. 1659, znajduje się petycja i za JM. p. Gabrielem Hulewiczem. (старобел.) Гаврило Гулевич зъ Серник. (укр.) У середині ХVII ст. в Україні вибухнула національно-визвольна козацько-селянська революція 1648-1657 рр. У ній брали участь усі українські суспільні верстви Волині. Так, у козацькому війську було багато дрібної православної шляхти Волині, яка теж зазнала утисків за віру православну, за мову українську і за вірність національним традиціям. Відомий козацький хорунжий Гаврило Гулевич-Воютинський і ще кілька Гулевичiв брали активну участь у цій війні.
4 (pol.) W połowie XIX w. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich” mówi o Sernikach, iż osada ta leży po obu brzegach Stubła dopływu Styru. Na prawym brzegu znajduje się okolica szlachecka 222 osad i 1356 mieszkańców. Na lewym brzegu ma 50 osad pełnodziałowych, które za poddaństwa należały do Skirmuntów. Wokół Sernik rozpościerają się duże obszary łąk, dlatego też mieszkańcy Sernik chowają dużo bydła i owiec. We wsi znajduje się cerkiew i dzwonnica wzniesiona w 1821r. (źródła mówiące o zabytkach Ukrainy podają datę powstania cerkwi i dzwonnicy 1722 r ) p.w. św. Dymitra.
(pol.) Józef Ignacy Kraszewski- rysunek ze zbiorów graficznych Uniwersytetu Jagielloñskiego w Krakowie „Osada Sernicka”
5 (укр.) Реєстр майна Настасії Гулевичової Серницької, заповіданого нею
спадкоємцям. 1585 р., 15 квітня. ЦДІАК України, ф. 26, оп. 1, спр. 5,
арк. 41 зв. – 42 зв. Мова староукраїнська.
«Реистр списаня речеи рухомых вшеляких, которие я, Настася Микитянка Кутровского Гавриловая Гулевичова, тестаментом моим сыну моему Павлу Гулевичу и дочкам моим Катерине и Олене, так же и слугам своим, што кому по смерти моеи дано быт ма, водлуг которого панове опекуны заховати мают. Напервеи, ковш сребром оправныи Павлу; кнафлев сребреных десять Павлу; мунштук сребрныи до шабли Павлу; кутас с чалмою Павлу; наливка цыновая Павлу, лихтар цыновыи Павлу; котел пивныи, котел горелченыи, баня великая, панвы дви, котелков малых три Павлу; кляч стадных чотыри и жеребец вороныи Павлу. Быдло у двори Серницком: волов десят, коров с теляты осм, корова одна телная, быков и озимков поголовя всего осмнадцат, овец з бараны двадцат осм, ягнят деветнадцат, свинеи тридцат, вепров кормных три, гусеи тридцатеро трое, кур индеиских десеть, пав чотыри, кур посполитых сто, бчол двадцатери и пятери и иншое вшелякое начине спрят домовыи у дворе Серницком – то все сыну моему Павлу зоставую. Дочкам сыкгнет небожчиковскии один, перстенеи с каменьем три, перстенеи без камении три – то им по половицы, зваживши, розделено быти маеть. Обруч сребреныи и другии пояс Катерине, а поесок белыи и чарка сребрные Олени; кнафлев великих сребреных позлотистых шесть – Катерине, кнафлев так же позлотистых иншое роботы осм – то Олени; лыжок сребреных семнадцат – тые им по половицы мають быти. Тканка перловая одна Катерине, другая – Олени; перел неробленых коп шестдесят – тыи им по половицы быти мають. Шата дукли бурнатное с трима брамами, шата фалендышу чирвоного, шата фалендышу бурнатного, шата фалендышу чорного и шубка лисяя фалендышом чорным крита, шапка оксамитная, кошулка з золотом, циплики перловые, коверцы два – то Катерине зоставую. Oлени зоставую шата адамашки чирвоное, шата утерфину зеленого, шубка, шапка. Хусты белые, обрусы и ручники тыи суть у ведомости их то ма быть по половицы. Цын мис великих чотырнадцат то дочкам моим наполы; полумисков шесть – наполы; приставок шест – наполы; талерии двадцать осм – наполы; конвеи великих пять – наполы; коновочок низких три – Катерине две, Олени одна; фляш великих две – наполы, фляш малых три – Катерине одна, Олени две. Катерине конеи гнедых три, четвертыи сивыи ма быт префрымарчон,
штобы чотыри гнедых было, ридван; Олени жеребцы чалые два и котчии. Дочкам на посаг або на выправу в гумні дворном Серницком: пашня жита стогов два, пшеницы стог, толко початыи, проса озеред; гумно з запусте – жита стогов осм и засевок працы моеи озиминыи на поли серницком. В том всем панове опекуны ведле тестаменту заховати мают».
|
Janusz Fedorowicz, dziedzic dóbr Dołhe, od których synowie jego pisali się Dolskimi z żony Anny Borzobohatównej Krasińskiej, 2-o v. Aleksandrowej Żórawnickiej 1575 r. (Op. Łuc. 2049 f. 30), pozostawił córki: Nastazyę, za ks. Matusem Woronieckim 1580 r., która pozwała braci 1593 r. o części Dołhego, Helenę, za Pawłem Bakowieckim 1597 r. i Teodorę, żonę 1-o v. Jana Napolskiego, 2-o v. Pawła Brańskiego 1583 r., w imieniu której procesuje się jej stryj Bazyli z Ołdakowskimi 1590 r. (Woł. I f. 21 i 117) oraz synów: Mikołaja i Michała, którzy sprzedali 1588 r. Dołhe stryjowi Bazylemu. Mikołaj banitowany o najazd monasteru żydyczyńskiego, dokonany z dziadem Joną Krasińskim1, otrzymał glejt królewski 1584 r. Za najechanie domu pozwany przez stryja Bazylego 1593 r. (Arch. I. Z. Ros. III. 1). Ożeniony z Niewidanną Kmicianką, był dziedzicem Wityczewa 1609 r. Michał, rotmistrz królewski, świadek na testamencie Terleckiego 1607 r., był w roku następnym marszałkiem sejmiku łuckiego. Żonaty z Anną Michałówną Korytyńską, 1-o v. ks. Jerzową Massalską. W 1619 r. Marek Michałowicz Hulewicz i Anna Mikołajówna Hulewiczówna Ławrynowa Łożczyna, podczaszyna kijowska, pozwali Andrzeja Krasińskiego, o wydzielenie z dóbr Krasne, Stawrów, etc., części należnej im po babce, Annie z Krasińskich Januszowej Hulewiczowej (Arch. Zbor. Dok. I; Arch. I. Z. Ros. II. 1; Kij. II A f. 312; Woł. 11 f. 156 i Gr. i Zs. Łuckie).
Marek wraz z ojcem ma różne sprawy w latach 1621-1622, sprzedał 1624 r. Kukłę z Wolą Stempkowskiemu, a nabył Wełniew od Massalskiego, sprzedał też 1635 r. połowę Wiszniowa i Werpet Puzynie. Poborca podymnego od żydów w województwie wołyńskiem 1632 r., pisarz ziemski łucki 1637 r., po ustąpieniu Semena, żonaty z Izabellą Rajecką 1623 r., pozostawił córkę Marynę, 1-o v. za Samuelem Hańskim, wdowę 1661 r., a 2-o v. za Aleksandrem Szostakowskim, pochowaną 1682 r. u Dominikanów w Łucku i synów: Konstantego, Jana i Daniela, którzy w 1680 r. zapisali się na kompromis z Bełżeckim, w sprawie o spadek po Krasińskim (Bracł. XIV f. 26; Woł. IV f. 92 i Zap. Lub. 60 f. 314). Daniel nie żył 1688 r., w którym pozostała po nim wdowa, Helena z Siemaszków, była już żoną Ledóchowskiego (Woł. IX f. 784). Jan, pisarz ziemski łucki 1676 r. i podstarości krzemieniecki 1668 r., żonaty 1-o v. z Teofilą Szostakowską, wdową po Kazimierzu Czaplicu (h. Kierdeja- прим.), 2-o v. z Aleksandrą Czaplicówną, wdową po Zacharyaszu Kaszowskim 1684 r., z drugiej żony pozostawił córki: Apolonię, za Maciejem Stoińskim, Teofilę, za Adamem Rohozińskim i Teresę, za Michałem Liniewskim, podczaszym dobrzyńskim (Woł. IX f. 34 i 451; Bracł. XV f. 1141 i 1277). Konstanty, stolnik wołyński 1668 r., deputat na Trybunał lubelski 1686 r. (Woł. IX f. 694), z Anny Staniszewskiej pozostawił synów: Stefana, Michała, Jana i Marka, oraz córki: Krystynę i Apolonię. W 1678 r. był już żonaty z Anną z Olszanicy, 1-o v. Rusinową, 2-o v. Samuelową Wkryńską (Kij. VII f. 296 i 362). Jego też pewnie córką była Eufrozyna Helena, stolnikówna wołyńska, żona Dzierżysława Aleksandra Kaszowskiego.
|
Таблица 8
1 (рус.) Епископ Луцкий Иона Борзобогатый-Красенский (отец Анны Борзобогатой-Красненской – жены Януша Гулевича) и бывший архимандрит Жидичинского монастыря, вместе с сыном своим Василием и внуком Михаилом Гулевичем (у Бонецкого – Миколаем), по жалобе Феофана Меглинского, за насильственное изгнание последнего из Жидичинского монастыря, за окровавление монастыря и за раны, нанесенные слугам и приятелям Феофана, присужден был к банниции, т. е. к лишению всех гражданских прав и изгнанию из отечества, и король, по просьбе обвиненных, только на шесть месяцев отсрочил (15 февраля 1585 г.) исполнение этого приговора, чтобы дать им время перенесть дело на рассмотрение высшего суда. http://www.rus-sky.com/church_his/mak4003-o.htm
Janusz Fedorowicz Hulewicz1 dziedzic na Dołhe2
Helena Mikołaj Teodora Nastazya3 Michał Anna
Hulewicz Dolski Hulewicz Dolski
Lawryn Lozka ~ (1) Anna4 (2) ~ Jarosh Kirdej-Kozinski Marek Hulewicz Dolski
Konstantin Maryna Daniel Jan5 Adam
Табл.9 Apolonia Teofila Teresa
1 (укр.) Януш Гулевич - посади не займав, мав дiтей: Ганну, Настю, Феодору Михайла та Миколу. Саме цей Микола мав дочку Ганну Гулевичiвну, що була одружена в першому шлюбi з Лаврiном Лозкою, пiдчашим Київським (рiдним братом Степана Лозки). http://art.lutsk.ua/art/chesnohrest/tkt8.html (рус.) Его жена - Анна Ивановна Борзобогата-Красненска была дочерью епископа Луцкого Ионы (1566-1569) в миру Ивана Борзобогатого-Красненского.
2 (рус.) 1) Дольск Любешевского района Волынской обл. 2) (pol.) Dołhe Załomy (укр. Довге, Довгоє, рус. Долгое) - ныне Ровненская обл. Сарненский р-н.
3 (укр.) Анастасія Гулевич ~ кн. Матвiй (Матеуш) Войнич Воронецкий (? – пiсля 1613) - підвоєвода київський (1584-1592 рр.), стольник київський (з 1592 р.). http://litopys.narod.ru/dynasty/dyn52.htm
4 (укр.) Ганна Гулевичiвна, двоюрiдна племiнниця Галшки, була одружена з рiдним братом Степана Лозки - Лаврiном Лозкою i жила також на Київщинi. Часто дослiдники плутали цих двох жiнок. Тим бiльше, що й Ганна (Анна) Гулевичiвна-Лозчина фундувала на школи та монастирi в Києвi, про що є чимало документальних записiв, наприклад: "Випис iз книг гродських воєводства Київського 3 червня 1629 року про пожертвування Ганною Гулевичiвною Лаврiновою Лозкиною Кирилiвському монастирю плацу в Києвi" - Оп. № 7 (Описание рукописей церковно-археоло-гического музея при Киевской духовной академии. - Составил Н. Петров, Выпуск I, К., 1875, ст. 185). Вона жила ще в 1651 роцi. Мала маєтки: Красну Луку з двома руднями на рiчцi Талi (Радомишльський повiт на пiвнiч вiд Iванкова), Мойсейковщина, село Феневичi, Обчитель (Оцитель) i неiснуюче нинi поселення Лавринiв (Лавринiвка), назване так за iменем її чоловiка Лаврiна Лозка. Овдовiвши, Ганна в другому шлюбi була за Ярошем Кирдеєм-Козинським. http://art.lutsk.ua/art/chesnohrest/tkt8.html
5 (pol.) Jan Hulewicz z Wojutyna h. Nowina, pisarz ziemski Łuck ca 1640 (Rodzice: Marek Hulewicz z Wojutyna h. Nowina, pisarz ziemski Łuck ca 1590 & Izabela Rajecka)
|
|
Таблица 9
Konstantin Hulewicz Dolski
Eufrozyna-Helena Jan Michał Stefan  Mark Krystyna Apolonia
Федор ГулЂвич1
Антон ГулЂвич
Федор ГулЂвич (1830 г.)
Петр ГулЂвич (1830 г.)
Андрей ГулЂвич Павел ГулЂвич
(1842 г.) (1842 г.)
1 (рус.) Из родословной книги Волынской губернии: ГулЂвичи. Федор с сыном Петром, сын Антона, внук Федора, правнук Степана Константинова (1830 г.) Андрей и Павел, сыновья Петра Федорова (1842 г.)
|
Bazyli (Wasil), trzeci syn władyki Teodora, dziedzic Zaturzec, podstarości 1561 r. i wojski włodzimierski 1566 r., współopiekun synowców po Michale 1567 i 1578 r., nabył 1564 r. część Zubelna od Drozdeńskich, 1561 r. część Bajewa od siostrzeńców swych Preweredowskich, 1570 r. części w Lubitowie i Woli, Szelwów z Wolicą, część Kniehinina, 1588 r. Dołhe od synowców Michałowiczów, 1589 roku część Cewowa od Demiana, 1590 r. Smolików, a 1593 r. część Nieświcza. W 1585 roku sprzedał Kaczyn Janowi Hulewiczowi. W tymże roku w imieniu wszystkich Hulewiczów wnosi protest, aby cerkiew Św. Dymitra na zamku łuckim, przez ich ród fundowana i opatrzona, nie była od władyctwa podawana. Pierwszej żonie Olenie Wołczkównie Zaskowskiej, zapisał 1562 r. posagu 800 kóp na Kaczynie. Drugą żoną jego była 1585 r. Aleksandra Uhrynowska, wdowa po Lwie Nieświckim, zmarła 1592 r. Synów jego trzech: Andrzej, Benedykt i Michał. Córki dwie: Marya, żona 1-o v. ks. Iwana Buremlskiego, 2-o v. Jana Bokija z Pieczychwostów 1569 r., która sprzedała ojcu 1568 r. część Zaturzec1, Twerdyni i Mołczanowa i Anna, żona 1-o v. ks. Fedora Czetwertyńskiego 1579 r., a 2-o v. ks. Jerzego Puzyny 1586 r. Wszystkich trzech synów procesuje 1605 r. biskup Szyszkowski, o różne sumy i o gwałty, a 1613 r. pozwali ich Puzynowie, o wydzielenie im czwartej części Zaturzec i Szelwowa po matce. Andrzej, za zgodą ojca, zabezpieczył 1593 r. żonie, Rainie Siemaszkównie, starościance łuckiej, 1,000 fl. posagu, który to zapis ponowił 1602 r. Był dziedzicem Korszowa, Wierbijowa, Pułkanowa, części Zaturzec, Lubitowa, Twerdyni etc. Sprzedał 1607 r. dobra swe w bracławskiem, za 30,000 fl., a nabył część Horodyszcza i Białego stoku. W 1613 r. darował Jezuitom łuckim folwark na Hnidawie i pozwał wójta i mieszczan łuckich, o zabicie brata. Jego może drugą żoną była wspomniana 1632 r. Halszka Dobroniska, wdowa Andrzejowa Hulewiczowa. Synów jego było trzech: Aleksander, Michał i Dymitr, ur. 1605 r., których sprawa ze Średzińskim odroczona została 1619 r. aż do pełnoletności Dymitra. Dwaj starsi musieli umrzeć młodo, a Dymitr został Dominikaninem w Łucku2, pod imieniem Hipolita i zapisał cały swój majątek wraz z cerkwią Św. Dymitra3 na zamku łuckim Dominikanom. O zapisy te procesują się z Dominikaninami władyka łucki i siostry Dymitra, w latach 1624 i 1625 Siostry te znane cztery: Anastazya Wasilowa ks. Massalska, zmarła 1625 r.; zapisując mężowi cały majątek, Halszka, żona Wacława Zubczewskiego, horodniczego łuckiego, Polonia Janowa Horainowa 1616 r. i N., zaręczona z Michałem Kałusowskim, który na rachunek posagu otrzymał 1,000 fl., przed 1622 r.
|
Таблица 10
1 (укр.) Затурцы (засновано 1505 р.) Локачинський р-н. Городище часів Київської Русі, на якому згодом був побудований замок. Зберігся оборонний Троїцький костел (1641-42, 1920). На західній околиці села знаходиться Меморіальний музей В'ячеслава Липинського. Видатний український політик, історик і ідеолог народився в цьому селі 1882р. в польській шляхетській сім'ї. Помер 1931р. у Відні і був перепохований в Затурцях. На місці садиби Липинських зберігся старовинний парк (3 га) із 150-літніми деревами.
2 (укр.) У 1-й пол. – серед. 17 ст. Г. переходять з православ’я у протестантизм або католицизм.
3 (укр.) Родинною усипальницею Г. упродовж 16–17 ст. була церква св. Димитрія в Луцьку.
(укр.) Дмитрівська церква. Малюнок 1866 року. Була збудована у ХІІ-ХІІІ століттях точно не відомо ким. Багато разів занепадала і відновлювалась. Один із привілейованих православних храмів Луцька, позаяк розташовувася в Окольному замку, де жили різного роду тодішні посадовці. Власне міщани, які жили поза Окольником, нею не користувалися. Внаслідок опіки багатими лучанами наприкінці 1500х досягає значного піднесення. В цей час свої права на церкву заявляє волинський панський рід Гулевичів і згодом привласнює її. Пізніше внаслідок потужного покатоличення українських земель у XVII столітті церква втрачає маєток, але все ж залишається православною. Храм існує та діє до відомої великої пожежі Луцька 1845 року. Через півстоліття внаслідок перебудови монастиря бригіток, який знаходиться поруч і також згорів, руїни церкви розбирають. Під шаром асфальту досі зберігається її фундамент та залишки поховань. На місці церкви св. Димитрія біля сучасної вязниці стоїть тепер хрест.
Wasil Fedorowicz Hulewicz 1
Andrzej Marya Michał Anna2 Benedykt Halszka3
Halszka Anna Mikołaj
Aleksander Michał Dymitr Anastazya Halszka Polonia N.
(Hipolit) (-1625) ~ ~ ~
(1605-) ~ Wacław Jan Michał
Wasil Zubczewski Horain Kałusowski
ks. Massalski
1 (укр.) Василь Федорович Г.-Затурецький (р. н. невід. – після 1597) – підстароста володимирський, а з 1565 – войський володимирський, молодший з 5 синів єпископа Феодосія Г.-Воютинського. 1569 – посол (депутат) від шляхти Волин. воєводства на Люблінський сейм, підписав унію (див. Люблінська унія 1569) ВКЛ з Короною Польською. На Варшавському сеймі 1597 виступив на захист правосл. церкви. Власник маєтків Затурці (нині село Локачинського р-ну), Несвіч (село Луцького р-ну) і Торчин (с-ще міськ. типу Луцького р-ну; всі Волин. обл.) у Луцькому пов. Волин. воєводства. До 1565 року Василь був пiдстаростою Владимирським, а потiм возведений у звання войськового Владимирського. В першому шлюбi вiн був одружений з Оленою Волчковною-Жасковською i прожив з нею всього два роки (1557-1559), дiтей вiд цього шлюбу мабуть не було, а можливо це була дочка Ганна. В 1570 роцi вiн був одружений вдруге з Наталкою Патрикеївною, яка стала матiр'ю трьох синiв: Андрiя, Михайла, Бенедикта й Галшки, можливо й Ганни. Таким чином Галшка мала й рiдну сестру Ганну Гулевичiвну. Василь Гулевич, батько Галшки придбав село Затурцi в 1570 роцi та влаштував тут фiльваркове господарство, з якого мав великi прибутки. Це село дуже давнього походження, тут iснувало городище ХIII столiття, а також феодальний замок з ровом i кам'яними стiнами. Його залишки в народi й досi називають "городець". Першим власником цього села був магнат Затурецький, звiдси й назва. Одночасно з цим селом Василь Гулевич придбав також кiлька навколишнiх сiл: Несвiч, Торчин. В дитинствi Галшка також часто бувала в Воютинi, де жили її родичi (нинi Луцький район). http://art.lutsk.ua/art/chesnohrest/tkt8.html
2 (укр.) Ганна була одружена з князем Юрiєм Пузиною. Рiд Пузин, як i рiд Гулевичiв, чи не найдовше з української шляхти тримався праволавної вiри. Впродовж усього XVII ст. не згадується жодного католика з цiєї родини. Юрiй Пузина був серед тих дворян, якi обирали депутатiв на Люблiнський з'їзд, вiн же був братчиком Луцького Братства. Його прiзвище є пiд протестом Волинських шляхтичiв проти утискiв православних католиками (АЮЗР.- ч. I, т. IV, ст.348). http://art.lutsk.ua/art/chesnohrest/tkt8.html (рус.) В первом браке за кн. Федором Четвертинским, во втором за кн. Юрием Богдановичем Пузыной. До сих пор в Луцке сохранился дом Пузын-Гулевичей, являющийся памятником архитектуры той эпохи.
3 (укр.) Галшка (Гельжбета, Єлизавета) Василівна (pol.) Halszka Hulewicz – Helena, 1-o v. Krzysztofowa Pociejowa, 2-o v. Stefanowa Łożczyna, marszałkowa mozyrska 1605 r., spisała testament 1642 r. (Woł. I f. 775, 1071 i 1109; II f. 134; Bracł. III). (рус) В 1615 г. был основан Братский Богоявленский монастырь. Он был возведен на земельном участке на киевском Подоле, который подарила братчикам Елизавета (Галшка) Гулевич. Супруга Мозырского маршалка Стефана Лозки, Галшка в первом браке была замужем за Христофором Поцеем, сыном будущего униатского митрополита. В отличие от семьи Поцеев, в которой господствовали униатские настроения, Галшка оставалась верна Православию. По этой причине она серьезно рассорилась с родней первого мужа. Возможно, что передача собственного наследственного владения под православный монастырь мыслилась Галшкой Гулевич как своего рода компенсация за урон, нанесенный православным киевлянам со стороны ее свекра - униатского митрополита Ипатия, захватившего в Киеве ряд храмов. http://art.lutsk.ua/art/chesnohrest/tkt8.html
|
Benedykt, drugi syn Wasila, wojskiego, sprzedał 1606 r. część Zubelna Drozdeńskiemu, 1608 r. Żurawice za 40,000 fl. Leszczyńskiemu, 1610 r. Smolików Kalinowskiemu, a 1613 r. Zaturce i Szelwów Łahodowskiemu. Z żoną swoją, Zofią z Komorowa Strusiówną, darował 200 fl. Dominikanom w Łucku 1612 r. Zabity został 1613 r. przez mieszczan łuckich. a wdowa wyszła 2-o v. za Szczęsnego Średzińskiego. Pozostał po nim syn Mikołaj 1614 r. Michał, trzeci syn wojskiego, zabezpieczył 1602 r. żonie, Maruszy Pawłowiczównie, 6,000 fl. na Lubitowie, którego część sprzedał 1616 r. Kałusowskiemu. Marusza, już wdowa, wraz z córkami: Halszką Piotrową Podhorodeńską i Anną Krzysztofową Koziczyną, pozwała 1632 r. Chomiaków, o zbiegłych z Twerdyni poddanych. Halszka była 1-o v. lub 2-o v. za Piotrem Staniszewskim (Zs. i Gr. Łuckie; Woł. I f. 117; II f. 98 i 104; III f. 10 i 238; IV f. 9; VII A f. 87; Bracł. z 1602 r.).
Hrehory Fedorowicz, czwarty syn władyki Teodozego, chorąży wołyński 1567 r., nabył część Boryskowiec od Kozińskiego 1567 r., procesował się z bratową Michałową 1568 r. i złożył w 1569 r. przysięgę wierności, po przyłączeniu Wołynia do Korony. Ożeniony z Magdaleną Dachnowiczówną, starościanką krzemieniecką, która z działu przeprowadzonego 1568 i 1569 r. z siostrą, po ojcu i bracie otrzymała połowę Poddubiec, Wilhoszczy i innych. W 1571 r. wykupił Huhow od Sanguszki za 800 kóp. Żył jeszcze 1602 r., a żona jego zmarła 1588 r. (Zs. i Gr. Łuckie; Op. Łuc. 2042; 2093 f. 31 i 40). Z córek ich: Bohdana (Deodota) była żoną Pawła Wyszyńskiego 1592 r., Marusza, Iwana Chreptowicza Bohuryńskiego 1598 r., Katarzyna, Aleksandra Kozińskiego 1593 r., a Zofia, wyszła 1-o v. za Konrada Smykowskiego, którego zabili Siemaszkowie 1599 r., a 2-o v. za Hrehorego Zabokrzyckiego 1602 r. Synów chorążego było trzech: Fedor, Iwan i Hrehory, którzy pisali się Hulewiczami Poddubickimi. Z nich: Iwan zmarł przed 1600 r., pozostawiwszy z żony, Rainy Gniewoszównej Strzyżewskiej, córkę Maruszę, pod opieką stryja Fedora, zmarłą młodo przed 1616 rokiem. Fedor, dwukrotnie żonaty. 1-o v. z Fedorą Patrykiejówną Kurozwońską (pewnie ks. ks. Koziczanką) 1593 r. i 2-o v. z Maruszą Liniewską 1614 r.; pozostawił z drugiej żony tylko córkę Maruszę, żonę ks. Jerzego Woronieckiego 1622 r. Hrehory zapisał 1585 r. za zgodą rodziców oprawę na Huhowie żonie swej, ks. Aleksandrze Romanównie Dolskiej, a 1593 r. zapisał jej 1,600 kóp na swej części Poddubiec z przyległościami. Nie żył już 1609 r., a wdowa spisała testament 1637 r. Synowie ich: Iwan, Piotr i Roman, sprzedali 1609 roku części swe Przedmieścia Łuckiego Serbinowiczowi, a 1610 r. pozwani przez siostrę Marynę Jerzową Czerniewską, o 2,000 kóp. zapisanych na Bakowcach. Iwan zaślubił Aleksandrę Hrehorównę ks. Drucką Lubecką, za którą dostał 4,500 fl., a ślub brał w Kozinie przed 1619 r. Tejże żonie zapisał 1630 roku na Poddubcach i Wilkoszczy 2,500 fl. Dzieci ich: Jan, Michał, Apolonia i Maryanna, wraz z Włodzimierzem i Janem, synami Romana i Andrzejem, synem Piotra, pozwani zostali 1668 r. przez OO. Jezuitów łuckich, o odgraniczenie Harażdży od Łyszczewa. Piotr zapisał 1622 r. żonie swej, Marynie Ławrynównie Drewińskiej, 11,000 florenów. Oprócz wymienionego syna Andrzeja, zostawił Piotr córki: Aleksandrę Jerzowę Putiatycką i Maryannę, Bazyliankę w Łucku 1693 r.
|
Таблица 11
Hrehory Fedorowicz Hulewicz1
Bohdana Katarzyna Hrehory Marusza Zofia
(Deodota) Hulewicz
Fedor Anna Poddubicki2 Nastazya Iwan
Hulewicz Poddubicki (zm. 1609 p.) Hulewicz Poddubicki
Marusza Marusza
Iwan Maryna Roman Piotr Hulewicz Poddubicki
Hulewicz Poddubicki
Табл.12 Aleksandra Maryanna Andrzej
Hulewicz Poddubicki
Jan Apolonia Maryanna Michał
Hulewicz Poddubicki Hulewicz Poddubicki
1 (рус.) Григорий Федорович Гулевич – хорунжий Волынский (1569-1574) опекун семьи кн. Андрея Петровича Мосальского. (укр.) Був одружений з Магдалиною Дахновською i мав трьох синiв: Григорiя, Федора, Iвана та шiсть дочок: Ганну, Богдану, Марушу, Катерину, Софiю, Настю. Помер в похилому вiцi в 1596 роцi. http://art.lutsk.ua/art/chesnohrest/tkt8.html
2 (pol.) Poddubce (engl. Poddubtsy, укр. Піддубці) - Луцького району, Волинської області, належить до найдавніших поселень Луччини. Назву свою отримало воно від місцевості при річці Коноплянці, що покрита в давнину була розкішними дубовими лісами. Одна з найвеличніших пам’яток XVIII століття церква Снятої Покрови. Десь в середині XVI століття в селі Піддубці луцькі монахи заснували монашеський скит. Так і виникла в селі православна обитель. Іноки вибудували тут дерев’яний храм Божий ім'я Різдва Пресвятої Богородиці та чернечі будівлі. Тоді ж у церкву звнесли чудотворну ікону Божої Матері, яка впродовж віків славилася своїми відпустами і зціленнями. Після Берестейської унії 1596 року уніати забрали храм і монастирські будівлі, довели їх до руйнації, а на їхньому місці звели свої. На місці дерев'яної православної церкви уніати побудували величавий мурований храм Різдва Божої Матері та такі ж розкішні монастирські будівлі. Святопокровська церква в селі Піддубці залишається духовним центром українського православ’я.
|
Roman, ożeniony z Katarzyną Horodyską 1619 roku, skupił części Olszowa w latach 1620-1622; nie żył już 1637 r., w którym wdowa spisała testament. Pozostały przy życiu syn ich Włodzimierz, podsędek łucki, oraz wnukowie: Adam i Jerzy, sędzia grodzki łucki, synowie Jana, a dalej Jan, syn Aleksandra i córki Piotra, jako potomkowie Hrehorego, procesowali 1693 r. Lubomirskich i Leszczyńskich o część Kotkowa im należną po Katarzynie Bohowitynowej i Magdalenie Hrehorowej Hulewiczowej, siostrach Dachnowiczównach, starościankach krzemienieckich (Woł. VIII A f. 669; Bracł. IX f. 25 i XIV f. 797). Jan, syn Romana, dziedzic Markowicz, wojski włodzimierski, umarł 1676 r. Syn jego Jerzy Stanisław, urodzony, według Niesieckiego, z Heleny Pawłowiczównej, dziedzic Markowicz, wojski włodzimierski, sędzia grodzki i burgrabia łucki 1700 r., żonaty z Magdaleną Wylezińską. Pierwszą jego żoną była Ewa Peretiatkowiczówna, z której córka Engracya, zmarła 1698 r. Jerzy fundował misyę Jezuicką w Markowiczach (Bracł. XIV f. 869; Woł. IX f. 1514; Arch I. Z. Ros. III. 2).
Włodzimierz, podsędek łucki, zmarły podkomorzym łuckim, wraz z pierwszą żoną, Aleksandrą Bokijówną, darowali synowi swemu Janowi, Pieczychwosty, Poddubce i Harażdżę 1639 r. (darowizna ta musiała mieć miejsce chyba w dzieciństwie Jana). Drugi raz Roman był żonaty z Krystyną Liniewską i oprócz Jana, pozostawił synów: Romana, Andrzeja i księdza Piotra, proboszcza u św. Jakóba w Łucku i córkę Maryannę, żonę Pawła Pietruszewskiego, podczaszego mielnickiego (Zs. Gr. Łuckie; Arch. I. Z. Ros. I. 4, 1700 r.; Bracł. XV f. 1167 i 1194; Czerniech. f. 577). Jan, na Pieczychwostach, podpisał, z województwem wołyńskiem, obiór Jana Kazimierza. Tego Jana, z Maryanny Wojnarowskiej, miały być dzieci: Piotr, Agnieszka i Maryanna 1713 r. Andrzeja syn Paweł, był Jezuitą 1730 r.
|
Таблица 12
Roman Hulewicz Poddubicki
Włodzimierz Maryanna Piotr Jan Andrzej Roman
Hulewicz Poddubicki księdz Hulewicz Poddubicki Hulewicz Hulewicz
Poddubicki Poddubicki
Jan Hulewicz Poddubicki Adam Jerzy-Stanisław
Pawel Табл.13
Agnieszka Maryana Piotr Engracya jezuit
Hulewicz (zm. 1698 r.)
Poddubicki
|
Roman, ze stolnika wendeńskiego, 1699 r. łowczy halicki, żonaty z Teresą Kossakowską, pozostawił synów: Władysława, Eliasza, Dominika, oraz córki: Maryannę Siecińską i Eufemię żonę Michała Wielhorskiego, miecznika, a następnie podczaszego wołyńskiego. Po Władysławie, zmarłym w 1701 r., pozostał syn Eliasz, także młodo zmarły, w imieniu którego dziad jego Roman procesował Niemirycza 1701 r. Liniewski pozwał 1711 r. pozostałą wdowę po Romanie, syna jej Dominika, wnuka Eliasza i córki wyżej wymienione, o spadek po Włodzimierzowej Hulewiczowej, podkomorzynie łuckiej. Dominik, żonaty z Maryanną z Komorowskich, 2-o v. Złotnicką, pozostawił z niej synów: Antoniego i Michała, oraz córkę Domicellę. Dzieci Dominika wspólnie z matką, stryjem swoim Eliaszem, scholastykiem brzeskim i kanonikiem łuckim i córkami Siecińskiej, procesują Zielińskich 1725 r. (Bracł. XIV f. 893, 894 i 1062; XV f. 1192; Woł. IX f. 1811 i XI f. 1790). Prawdopodobnie Antoni, syn Dominika, żonaty 1731 r. z Konstancyą Suchodolską, był podczaszym żydaczowskim 1751 r. Syn jego Andrzej (Bracł. XVI f. 365-370 i 422).
|
Таблица 13
Roman Romanowicz Hulewicz Poddubicki
Władysław Eufemia Eliasz Dominik Maryanna
(zм.1701)
Eliasz Antoni Michal Domicela
Andrzej
|
Roman Fedorowicz, piąty syn władyki Teodozego, od dziedzictwa swego Radoszyna, nazwał się Radoszyńskim. W 1564 r. nabył od brata swego Hrehorego dwór na zamku w Łucku, spisał testament 1565 r. i wkrótce umarł, a wdowa po nim, Pelagia Matjaszówna Suropatowiczówna Ozdowska, wykonała przysięgę wierności 1569 r., po przyłączeniu Wołynia do Korony. W 1570 r. zamieniła ze szwagrem Wasilem dobra swe Sytyski, Witowę, Tywrów etc., w bracławskiem, na Hruszowno, w łuckiem. Córka ich Maryna, wyszła 1-o v. za Fedora Złobę Czernczyckiego, który jej zapisał 650 kóp groszy wiana 1579 r., a 2-o v. za Jana Rogalę z Warężyna, z którym pozwała Sanguszkę o zajęcie Brzuchowic 1589 r. Synów po Romanie zostało trzech: Demian, Fedor i Michał. Z nich: Michał zapisał 1587 r. żonie swej, Halszce Koszlakowskiej, 1,000 kóp wiana na swej części Radoszyńskiego imienia. Umarł bezdzietny, a wdowa już 2-o v. Stanisławowa Wronowska, odstąpiła 1616 r. swych praw do Radoszyna synowcowi męża, Filonowi. Fedor Romanowicz Hulewicz Radoszyński, ożeniony 1588 r. z Maryą Bazylówną Drewińską, sprzedał 1583 r. swoją część Radoszyna szwagrowi Czernczyckiemu. Córka jego, Bohdanna Michałowa Kałusowska, pozwała 1620 r. Drewińskich o dobra po babce.
Demian, ożeniony z Nastazyą Patrykiejewną Kurozwońską, podkomorzanką krzemieniecką (to pewnie ks. Koziczanka), częścią dostał za nią, a częścią nabył w latach 1573-1583 od teścia Borszczówkę, części Cewowa, Ławrowa, Serchowa, Ozieran i Hruszówna. Następnie 1589 r. części Cewowa zamienił ze stryjem Wasilem na części Serchowa, 1595 r. nabył Bakowiec, za 3,000 kóp od stryja Hrehorego. Poseł 1575 r., poborca 1592 r., deputat wołyński na Trybunał 1595 r., sędzia grodzki wołyński 1599 r., najechał w tymże roku wraz z synem Aleksandrem Ławrów, gdzie zabili Jana Nieświckiego. W tymże roku napadnięty w drodze na sejm do Warszawy przez Marcyana Siemaszkę, zabity wraz z synem Aleksandrem1. Synowie jego zeznali 1606 r. dział dóbr Radoszyn, Hruszówno, Ozierna, Ruda, Ławrów, Mytyszcze, Bakowiec i wszelkich sum po ojcu pozostałych.
Synów tych znanych jest dwóch: Jerzy i Filon, a zapewne trzecim był Roman, który 1614 r. zapisał żonie, Annie Bielawskiej, 8,000 kóp groszy na Radoszynie i Woli, którego zapisu odstąpiła taż Anna Filonowi w 1616 r. Jerzy i Filon, mszcząc się śmierci ojca i brata, zabili Marcyana Siemaszkę 1600 r., o co wzajemne procesa trwają jeszcze 1602 roku. Matka zrzekła się 1607 r. na nich swego dożywocia, a w 1628 r. o spadek po siostrze Teodorowej Hulewiczowej Poddubickiej i po rodzicach, pozwała Bieleckiego (Woł. V B f. 265). Filon, dziedzic Hubina, Radoszyna, posesor Świnarzyna, umarł bezdzietny, zapisawszy testamentem, zeznanym 1640 roku, sumy różne synowi siostry swej Konstancyi, 1-o v. Adamowej Rudeckiej, 2-o v. Piotrowej Jacimierskiej, na rzecz której druga siostra Anastazya, wdowa po Jerzym Sieheniu, zeznała zapis w grodzie kamienieckim 1639 r. W procesie z Dzierżkiem 1606 r. wspomniana jeszcze córka Demiana, Teofila (Gr. i Zs. Łuckie; Op. Łuc. 2044, 2045, 2049 f. 14; Arch. I. Z. Ros. I. i i III. 1; Bracł. III f. 594; Gr. Kamien. z 1639 i 1664).
|
Таблица 14
1 (pol.) Podłożem tej tragedii był zatarg pomiędzy zwolennikami kościelnej unii, którymi byli Siemaszkowie (Siemaszków z Hubkowa na Wołyniu), a zwolennikami prawosławia, na czele których stał kniaź Ostrogski, wspierany przez rodzinę Hulewiczów. W 1599 r. Hulewiczowie najechali jeden z majątków należących do zmarłego poprzedniego roku senatora Aleksandra Siemaszki i zabili zarządcę tego majątku. Marcjan, młodszy syn Aleksandra z drugiego małżeństwa z księżną Barbarą Porycką ze Zbaraża, napadł na dwóch Hulewiczów, pozbawiając ich życia. W odwecie dwaj synowie jednego z tych Hulewiczów zabili Marcjana (Marcjan Siemaszko był szwagrem znanego Jana Zamoyskiego).
Roman Fedorowicz1 Hulewicz Radoszyński2
Demian3 Hulewicz Radoszyński Michał Maryna Fedor
Bohdanna
Aleksandr Jerzy Filon Roman Konstancya Anastazya Teofila
dziedzic miasta Hulewiczowa4
Wacław Anna Maryanna Jan
dziedzic Koniuch5 dziedzic Hulewiczowa
Katarzyna-Angela Hieronim Aleksander Tomasz Jerzy (Tomasz) Samuel Stanisław
Józef Salomea Ludwika
dziedzic Czeremeszna6
Anna Jaskolska ~ (?)
Piotr Filip Jadviga
1 (укр.) Роман Гулевич - пiдстароста Владимирський, був одружений з Пелагеєю Матвiївною-Сиропятиною, мав дiтей Федора, Михайла та Дем'яна. Цей Дем'ян був одружений, вiрогiдно, з сестрою матерi Галшки, або якоюсь її близькою родичкою (Настею Патрикеївною, дочкою Кременецького пiдкоморiя Iвана Патрикiя з Курозвон). http://art.lutsk.ua/art/chesnohrest/tkt8.html
2 (pol.) Radoszyn (укр. Радошин) — село в Україні, Ковельському районі Волинської області.
(рус.) Радошинский N (1528) по Переписи 1528 войска Литовского боярин Валынской з-ли 206 адв. Радошинский Роман (1528) по Переписи 1528 войска Литовского боярин Валынской з-ли 205 адв. Радошинский Семен (1528) по Переписи 1528 войска Литовского боярин Валынской з-ли 205 адв.
3 (рус.) Демьян Гулевич - волынец-протестант. На сейме 1597 г. После рассудительной речи кн. К.Острожского, горячо (по замечанию протоколиста) выступил в защиту православных Гулевич. «Гулевич сформулировал конкретные требования: аннулировать решение Берестейского унийного собора и лишить епископские кафедры тех владык, которые признали пренебрежительность папы. Показательно, что православная сеймовая группа, не полагаясь на собственное ораторское умение, поручила представлять свои интересы красноречивому протестанту. Сейм в 1597 г. разъехался, не приняв никаких постановлений. Тем тщательнее православные готовились к следующему сейму. Константин Острожский в письме к лидеру литовских кальвинистов (своему зятю) Криштофу Радзивилу призывал протестантов к общим действиям, поскольку и им, и православным, как он говорил "наступили на шею нарушители прав и вольностей". И опять среди киевско-волынских послов в 1598 г. в Варшаву поехало двое протестантов — Гулевич и Мартын Броневский…». http://www.reformed.org.ua/?wl=3&id_mat=33
5 июня 1573 года Демьян Романович Гулевич готовил покушение на кн. Андрея Курбского – ковельского владельца. Князь получил известие о готовящемся на него покушении со стороны засевшего в ближайшем лесу Демьяна Гулевича во время поездки из Луцка в Ковель. Андрей Курбский изготовился прорываться с боем, но нападение не состоялось.
http://lib.rus.ec/b/132312/read
(укр.) був аріанином за віровизнанням. Саме він брав участь у роботі православного (антиунійного) собору у Бресті в жовтні 1596 р. «Деякі з антитринітаріїв за своїми філософськими поглядами наближалися до атеїзму. В цьому звинувачували, наприклад, колишнього антитринітарія, а пізніше маршалка світської частини православного Берестейського собору»
Дем'ян Гулевич здійснив 5 торговельних операцій, приєднавши до своїх володінь кілька сіл. Так, 30 червня 1580 р. він купив більші частини сіл Грушовни й Озерян у батьків своєї дружини Iвана й Пелагії Патрикіїв-Курозвонських за 2000 кіп грошів (це були представники групи шляхти-зем'ян; Iван Патрикій-Курозвонський протягом 1567–1578 рр. обіймав уряд кременецького підкоморія). А вже 28 липня того ж року шляхтич докупив решту цих сіл у тещі Пелагії за 200 кіп грошів. 1593 р. Дем'ян Гулевич виступив у ролі покупця Дашківської частини села Гуляльників за 100 кіп грошів, яку придбав у братів Григорія й Федора Гуляльницьких. За два роки (1595 р.) він купив село Баківці в Iвана Гулевича за 3000 кіп грошів, а наступного, 1596 р., – частину села Грушовни за 2000 кіп грошів у князя Станіслава Воронецького. Ще перед початком своїх основних купівель, він придбав третю частину садиби в Луцьку ще в одного з Гулевичiв – Михайла – за 14 кіп грошів. Таким чином, на розширення своїх володінь (здебільшого за рахунок купівель у родичів) Д.Гулевич витратив доволі велику суму (7314 кіп грошів). www.history.org.ua/Journal/2005/6/2.pdf
4 (pol.) Hulewiczow (рус. Гулевичево) – селение, существовало в Луцком уезде Волынской губернии еще в середине 19 в.
5 (pol.) Koniuch (engl. Konjuchy, Konyukhi, укр. Конюхи) — село в Україні, Локачинському районі Волинської області. (pol.) …Na senatorskim krześle jeden Wacław z Koniuch Hulewicz, zasiadł, był on kasztelanem bracławskim około r. 1679.
6 (pol.) Czeremeszna (укр.Черемошне) — село в Україні, Ковельському районі Волинської області.
|
Jerzy Demianowicz Hulewicz, dziedzic miasta Hulewiczowa, które założył na gruntach wsi Wola Pruszowska 1634 r., Hruszówna, Obzyra, Rudy, Poworska, Czeremoszny, Hrywiatek, podkomorzy łucki 1619 r., w imieniu całego domu Hulewiczów procesuje 1625 r. Dominikanów łuckich, o cerkiew Św. Dymitra, zapisaną im przez Dymitra Hulewicza. W 1637 r. wziął w zastaw w 60,000 fl. Szepel od Czartoryskich, Pozostawił dwóch synów: Wacława i Jana, którzy 1640 r. nabyli Smordwę od Apolonii z Chomiaków Hulewiczowej, a 1646 r. kwitowali Leszczyńskich, oraz córki: Annę, żonę Kiliana Wielhorskiego i Maryannę, Brygitkę klasztoru łuckiego, które wspólnie z braćmi pozwane zostały przez Bułyhę o Obzyr 1640 r. (Gr. i Zs. Łuckie; Woł. V A f. 94; Czerniech. f. 90; Kij. IV f. 21).
Wacław, dziedzic Koniuch, jako synowiec i spadkobierca Filona, spłaca jego zapisy 1664 r. (Gr. Kamieniec.). Podsędek łucki 1646 r., podkomorzy łucki 1661, w końcu kasztelan bracławski 1676 r., podpisał z województwem wołyńskiem, elekcyę Jana Kazimierza i Jana III-go. Był i rotmistrzem królewskim, a pod Cudnowem postrzelony z działa, o czem konstytucya z 1662 r. wspomina. Posłem z Wołynia był obrany, w latach 1641, 1645, 1650 i 1651, a deputatem na Trybunał koronny 1643 r. Żonaty 1-o v. z Ewą Charlęską 1663 r., 2-o v. z Maryanną Stempkowską. Ta ostatnia, wdowa po nim 1679 r. Z pierwszej żony pozostawił Wacław córkę Katarzynę Angelę, żonę 1682 r. Stefana Stanisława Czarnieckiego, pisarza polnego koronnego, dziedzica Wojsławic.
Jan, syn Jerzego, dziedzic Hulewiczowa, z żony, Zofii Kaszowskiej, zmarłej już 1655 r., pozostawił syna Jerzego, o którym Niesiecki pisze, że był Dominikaninem pod imieniem Tomasza. Ten może Jan był 1661 r. podstolim wołyńskim. Wnukowie Jana, lub synowie z drugiej żony, bo [nieznany ojciec poniższego rodzeństwa] dziedzice Hulewiczowa, Stanisław i Samuel, bracia, procesują 1701 r. Peplowskich i Potockich, o spadek po Wacławie, kasztelanie bracławskim. Dzieci Samuela, stolnika nowogrodzkiego i Zofii z Blinowskich: Józef, Salomea i Ludwika 1715 r. Józef, stolnik bracławski 1736 r., a stolnik nowogrodzki 1742 roku. Tenże Józef, stolnik czerniechowski, dziedzic Czeremeszna, sprzedał 1746 r. dobra swe ojczyste miasto Hulewiczów i wieś Jezierze, w powiecie łuckim, siostrze swej Ludwice i mężowi jej, Piotrowi Lubicz Gostyńskiemu, chorążemu czerniechowskiemu. Ludwika była 1-o v. za Aleksandrem Ciesielskim, podczaszym żydaczowskim 1736 r. (Zap. Lub. 48 f. 105 i 58 f. 104; Woł. IX f. 182 i 1146; Bracł. XIV f. 639, 686 i 850; XV f. 1435; XVI f. 211; Woł. XIII A f. 113; XIV f. 858; Czerniech. f. 1169; Gr. Grabow. 44 f. 777).
Hawryło i Semen Zbrochowicze Hulewicze, pisali się stale Wojutyńskimi1 i potomkowie ich zawsze tego przydomku używali. Hawryło spisał testament w latach 1563 i 1565 i w tym ostatnim roku zeznał zapis na rzecz drugiej żony, Maryi Piotrównej Kałusowskiej, która żyje wdową 1570 r. Córki Hawryły: Raina, 1-o v. Falelejowa Rohozińska, 2-o v. Mikołajowa Chrynnicka i Fedora Andrzejowa Rohozińska, która w 1589 r. kwitowała brata Fedora, z czwartej części ojcowizny, t. j. z 1,000 kóp groszy lit. Fedor, syn Hawryły, urodzony z pierwszej żony, zawarł 1571 roku ugodę z Wasilem, wojskim włodzimierskim, a w 1593 r. pozwany o sioło Hat' przez Wasila Semenowicza. Ożeniony 1-o v. z Oleną Hrehorówną Promczykówną 1580 r., zaślubił powtórnie Annę Chomarzankę Miłowską, dziedziczkę części Miłowszy 1590 roku. Synów jego czterech: Michał, Bohusz, Jacek i Iwan, którzy w latach 1616 do 1620 mają częste spory działowe w Wojutynie, z wnukami Semena Zbrochowicza.
Iwan, żonaty 1600 r. z Maryną Załęską, zdaje się umarł bezdzietny, a wdowa jego żyła jeszcze 1631 r. Jacek zapisywał oprawy żonom, 1600 r., Helenie Siemaszkównie Rykańskiej, a 1607 r. Helenie z Trzeszczan Rykalskiej (czy to nie jedna). Z dzieci jego znana jest córka Marusza, żona 1-o v. Ostafieja Nowosieleckiego 1613 r., 2-o v. Jana Stańskiego, 3-o v. Stanisława Naszczyńskiego 1629 r. Michał, zapewne najstarszy syn Fedora, ożeniony już 1585 r. z Owdotią Markówną Chołoniewską, dziedzic części Wojutyna, Borodczyc, Ochłopowa, Chołoniowa i innych, pisarz ziemski łucki 1597 r., został podsędkiem łuckim 1618 r. Żona spisała testament 1622 r. Zostawił czterech synów: Wacława, Semena, Pawła i Aleksandra, oraz kilka córek, z których jedną porwał od matki z Ratniowa i zaślubił 1622 r. Jarosz Pawłowicz, pisarz ziemski włodzimierski, druga Teodora wyszła 1622 r. za Andrzeja Zahorowskiego, trzecia miała wyjść 1630 r. za Mikołaja Bakowieckiego i brat Semen wyznaczył jej 2,000 fl. posagu. Jego też córką była pewno Ewa Hulewiczówna Wojutyńska, Stefanowa Horodyska, której Semen 1631 r. przyznał 3,000 fl.
|
Таблица 15
1 (pol.) Wojutyński herbu Nowina, w Wołyńskim województwie, jednaż ich krew z Hulewiczami, jako się tam doczytasz… (Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845).
Hawryło Zbrochowicz Hulewicz Wojutyński
Raina Fedor Fedora
Hulewicz Wojutyński
Bohusz Michał Iwan Jacek
Табл.16 Hulewicz Wojutyński Hulewicz Wojutyński Marusza
Aleksandr Wacław Paweł Semen Teodora Ewa
(Sylwester) 1
Wacław N. Pawłowicz N. (Hulewicz)
N. Hulewicz Николай Симионов сын2
Józef 3
dziedzic na Wojukach Лука Mikołajzczęsny4 Яков5
1710
Гаврило Ян «из Воютина Гулевич» 6
(Иван Яковлев сын) 1737 г.
Людвик7 Степан8 Яков9 Николай10
Иосиф Августин-Франц Владислав-Людвик Иван11
1847
1 (укр.) Семен (чернече ім’я – Сильвестр) Михайлович Г.-Воютинський (р. н. невід. – після 1647) – правосл. єпископ Перемишлянський (1633–37), засн. Білостоцького Хрестовоздвиженського чол. монастиря. Позбавлений 1637 єпископії, Г.-Воютинський став архімандритом Лавришівського Спаського монастиря (1637–47). Відомостей про нього після 1647 немає.
2 (рус.) Николай Симионов сын Гулевич – шляхтич, сын шляхтича Симиона «з Воютина Гулевича» (Д.П.Шпиленко «Материалы к родословию Смоленского дворянства» М. 2006)
3 (рус.) Иосиф (Józef) – двоюродный внук епископа Сильвестра Гулевича. «…семейная ссора записана в книгах Луцкого грода по поводу несогласий, возникших вследствие ктиторского права на Белостоцкий монастырь. Монастырь этот был основан в XVII столетии православным епископом Перемышльским и Самборским, Симеоном-Сильвестром Гулевичем. Двоюродный внук его, Иосиф Гулевич, подобно многим членам своего рода, был ревностным защитником православия; между тем Гулевичи породнились с Путошинскими — другим древним православным родом волынских дворян — и вследствие этого часть села Белого Стока и соседнее село Гать перешли в собственность Путошинских. Двое из представителей этого рода — Владислав и Богуслав — приняли унию и стали теснить Белостоцкий монастырь. Иосиф Гулевич, в качестве ктитора, вступился за братью; Путошинские с толпой слуг и приятелей нападали неоднократно на монастырь, разоряли его имущество и истязали монахов, монастырских слуг и крестьян; Гулевич отражал нападения вместе с игуменом, советовал последнему отражать силу силой, и искал удовлетворения с Путошинских судебным порядком. Долго длилась вражда, пока не разразилась кровопролитной свалкой у монастырской ограды; вследствие ее Гулевичу удалось на время упрятать Владислава Путошинского в тюрьму за нападение с оружием в руках на монастырь. Но эта мера не усмирила буйного шляхтича: лишь только кончился срок ареста, Путошинский возвратился домой, возобновил нападения и заезды, отнял монастырскую землю и вконец разорил монастырское хозяйство».
4 (pol.) Mikołaj Szczęsny, prowadził w r. 1708 zacięty spór z Dionizym Żabokrzyckim episkopem łuckim. O co poszło zwaśnionym, a nawet krewniakom, doszukać się tego nie mogliśmy; dość, że p. chorąży czerniechowski z niezwykłą zajadłością dokuczał biskupowi, najeżdżał go, łupił, urywał z pola dobytek, robił na drogach zasadzki: do tego doszło, że władyka nie mógł wychylić się z domu, bo zawsze spotkać musiał czyhającego przeciwnika, a ten, jeżeli mu nie mógł psoty wyrządzić, to przynajmniej przerażonemu „w oczy zaglądnął", przypomniał mu się złośliwie. Szlachta wołyńska, zebrana na sejmik w r. 1708, karciła surowo Mikołaja Hulewicza za to prześladowanie dostojnika duchownego; nic nie pomogło, zgorszenie było wielkie: Żabokrzycki aż się musiał udać do króla; August II wydał mu „list żelazny i zaręczny", przez który „osobę, charakter, życie i fortunę całą jego w protekcyą królewską wziął"... To dopiero kres położyło swawoli, choć swawolnikowi, jak to mówią, włos z głowy nie spadł...
5 (рус.) Яков Николаев сын. Шляхтич, как его отец и дед, «в Польском королевстве службу служили гусарскую пансерную и питегорскую знатными людьми». (Д.П.Шпиленко Материалы к родословию Смоленского дворянства).
6 (рус.) Ян «из Воютина Гулевич» (в русских документах также Иван Яковлев сын). Шляхтич, по объяснению сына Николая, служил в польской королевской гвардии хорунжим и выехал в Россию в 1735 г. в С-Петербург и по прошению его «в бывшем Кабинете» принят в российское подданство, а потом по именному указу отослан в ПС с повелением о включении его по доказательству в дворянский список «откудова за слабостью его здоровья» определен был к малороссийским дворцовым волостям в местечко Гадич» (Гадяч?) управителем. 14 февраля 1737 г. подал прошение в «бывший Кабинет», показав, что имеет он 3-х сыновей: Степана, Якова и Николая, «и посреди жестокого народа римского в государстве Польском обретаяся, никакого воспитания и утверждения в православии святом между народом польским сыновьям его не предусмотрел», и «того ради просит, дабы повелено было оных его сыновей для наук определить в кадетский корпус». И 11 марта 1737 г. «по сему прошению Ея Императорское Величество указала литовского шляхтича Яна Гулевича детей его Степана, Якова и Николая в кадетский корпус для обучения принять и определить оных на убыльные кадетские места». Вновь просил о принятии его детей в шляхетский кадетский корпус, показав, что из 3-х го сыновей ранее принят был только старший – Степан, а Якова и Николая воспитал он «в государстве Польском», а самому ему с женой просил назначить место в государстве Российском, где бы «ненадолго по моим летам жить и умереть мог под протекцией Вашего Императорского Величества, дабы сие видели и ведали впредь те, которые меня вгосударстве своем римском ненавидят, что всепресветлейшая монархиня меня с детьми моими принять благосоизволила». И по сему прошению 2 декабря 1740 г. велено детей его Якова и Николая по прежней 11 марта 1737 г. резолюции для обучения в кадетском корпусе принять и определить на убылые кадецкие ваканции. (Д.П.Шпиленко Материалы к родословию Смоленского дворянства).
7 (рус.) Людвик, сын Гаврила, внук Луки, правнук Вацлава, с сыновьями: Иосифом, Августином-Францем и Владиславом-Людвиком (1847 год). Из Родословной книги Волынской губ.
8 (рус.) Степан Иванович. По прошению отца определен в Сухопутный шляхетский кадетский корпус кадетом, а 16 октября 1745 г. по резолюции ПС пожалован прапорщиком. (Д.П.Шпиленко Материалы к родословию Смоленского дворянства).
9 (рус.) Яков Иванович. В 1745 г. показан 15 лет. (Д.П.Шпиленко Материалы к родословию Смоленского дворянства).
10 (рус.) Николай Иванович. В 1745 г. показан 13 лет. Сек.-майор, Смоленского наместничества Межевой конторы чертежный директор, 27 марта 1778 г. подал в Герольдмейстерскую контору объяснение о своем шляхетстве, показав, что его родной дед Яков Гулевич был «польской нации из шляхетства, деревни имел в Великом княжестве Литовском в Троцком воеводстве, в Лицком (Лидском- прим.) повяте (так), служил в польской службе», а сам он, Николай, по прошению отца в 1745 г. определен в Сухопутный шляхетский корпус кадетом, в 1754 г. выпущен из корпуса в армию подпоручиком и служил в разных полках, за женой его в Чернском уезде положенных по ревизии 23 души. (Д.П.Шпиленко Материалы к родословию Смоленского дворянства).
11 (рус.) Иван Николаевич. Определен 2 марта 1778 г. артиллерии Бомбардирский п-к сержантом, состоявшем на своем коште. 22 марта 1779 г. Герольдмейстерская контора вынесла определение, что его можно признавать за литовского шляхтича, а согласно преждней резолюции ПС от 11 марта 1745 г., для лучшего о дворянстве их утверждения, собрать надлежащие справки.
|
Wacław za zgodą rodziców zabezpieczył 1610 r. na Wojutynie1 posag żonie Konstancyi Stempkowskiej, córce Macieja i wkrótce zmarł bezdzietny. Semen za zgodą rodziców zapisał 1619 roku posag na Ochłopowie, Dziedzianach i Białymstoku, żonie Aleksandrze Kulikowskiej. W 1629 r. pisarz ziemski łucki, nabył od brata Pawła sioło Hat'. Przyjąwszy imię zakonne Sylwestra, wystarał się 1633 r. o nominacyę na władyctwo przemyskie i samborskie, które siłą chciał objąć, najeżdżał Chełm, Bełz, Sokal, Przemyśl, ale niedopuszczony przez unickich biskupów, Terleckiego i Krupeckiego, skazany został na infamię, którą z niego zdjęto dopiero 1641 r. konstytucyą sejmową. Pisarstwo łuckie objął po nim 1637 r. Marek Hulewicz, a Semen-Sylwester otrzymał przy tytule władyki, monaster Św. Spasa, ławrowski i smolnicki; zmarł 1645 r. (Arch. I. Z. Ros. I. 6; Akta XXIII; V. L.).
Paweł otrzymał od ojca część Wojutyna 1621 r., sprzedał 1629 r. Hat' bratu Semenowi, a wykupił 1632 r. Borodczyce od Szklińskich. Tegoż roku podzielił się dobrami z braćmi, Semenem i Aleksandrem, a 1648 r. nabył od Aleksandra część Ochłopowa. Żonaty z Polonią Owłoczyńską 1630 r., umarł bezdzietny podczaszym wołyńskim. Aleksander, czwarty syn Michała, zapisał 1637 r. żonie, Annie Szklińskiej, 15,000 fl. posagu na całym majątku swoim i dokonał działu dóbr z Semenem 1642 roku. Pozwany wraz z Pawłem, jako spadkobiercy władyki Sylwestra, przez Smykowską o Białystok2 1647 r. Syn jego Wacław, sukcesor Pawła, kwitował Proskurę w Lublinie. Józef, syn Wacława, nazywa 1700 r. władykę swym dziadem stryjecznym (Zs. i Gr. Łuckie; Kij. VI C f. 318; Woł. VII B f. 72; Zap. Lub. 49 f. 119 i 47 f. 363; Arch. I. Z. Ros. I. 4).
Bohusz, czwarty syn Fedora, dopełnił w 1597 r. z braćmi działu Wojutyna, poskupywał w różnych latach części Cewowa, a 1614 r. wraz z żoną, Martynellą Majkówną, córką Macieja i Polonii ks. Rużyńskiej, nabył Huhow od Bukojemskiego, za 10,000 fl. Testamenty ich obojga wniesione do grodu łuckiego 1621 roku, a wdowa Bohuszowa żyła jeszcze 1639 r. Synowie ich: Gabryel, Łukasz, Jarosz i Tomasz, pozwali 1629 r. siostrę swoją, Halszkę Andrzejową Podhorodeńską, o pokwitowanie z posagu i wyprawy. Ona znów pozwała 1630 r. braci o ruchomości po dziadzie, ks. Adamie Rużyńskim. Były jeszcze dwie córki Bohusza: Katarzyna i Fedora, z których ostatnia, tak jak i Jarosz i Tomasz, byli 1631 roku małoletnimi.
Tomasz spisał testament 1643 r., a z żony, Aleksandry Pietruszewskiej, pozostawił synów: Łukasza i Michała, oraz córkę Maryannę, których procesuje Wkryński o Peremil 1688 r. (Woł. IX f. 170 i 745). Hieronim, czyli Jarosz, sprzedał część Cewowa bratu Łukaszowi 1645 r. Gabryel i Łukasz podpisali z województwem wołyńskiem, obiór Jana Kazimierza. Łukasz, rotmistrz królewski, starosta dźwinogrodzki 1647 r. wraz z żoną, Apolonią Chomiakówną, sprzedał 1636 r. Smordwy Wacławowi i Janowi Hulewiczom; potomstwa nie zostawił.
Gabryel, poseł wołyński 1638 r., chorąży czerniechowski 1621 r., utracił urząd i szlachectwo, przywrócone mu dopiero konstytucyą sejmową z 1662 roku. Konstytucya ta wspomina, że trzynastu Hulewiczów zginęło w wojnach za czasów Jana Kazimierza. W 1629 r. zapisał żonie, Zofii Obodeńskiej, 8,000 fl. na Huhowie, Cewowie i Serchowie. W 1645 r. był posłem województwa bracławskiego, a z urzędu chorążego rezygnował 1672 r. Drugą żoną chorążego była Elżbieta Spinkówna z Bądkowa, a synów po nim zostało trzech: Paweł Erazm, Krzysztof i Bronisław (Zs. i Gr. Łuckie; Bracł. XIV f. 719; Kij. VI C f. 71; Zap. Lub. 45 f. 467; 49 f. 429; 50 f. 7; M. 190 f. 53; Sig. 12). Paweł Erazm podpisał z województwem wołyńskiem, obiór Jana III-go. Mianowany po ojcu chorążym czerniechowskim, umarł 1676 r., pozostawiwszy z Maryanny Niemiryczównej, starościanki owruckiej, 2-o v. Dymitrowej Zabokrzyckiej, a 3-o v. Janowej Zawadzkiej, synów: Władysława, Szczęsnego i Michała, oraz córkę Maryannę, żonę Stefana Szaszewicza. W 1691 r. synowie Pawła Erazma procesują Kuczborskiego, o spadek po Łukaszowej Hulewiczowej (Kij. VIII f. 215; Bracł. XIV f. 719, 760, 796 i 871; XVI f. 997; Zap. Lub. 62 f. 729). Z nich: Michał żył jeszcze 1697 r., a Szczęsny v. Feliks 1708 r. (Op. Kij. 7 i Arch. I. Z. Ros. I. 4).
Władysław, z Franciszki Zagórskiej, pozostawił syna Kazimierza i córkę Teressę, którym nakazano 1719 r. dopełnić podziału Łobaczówki z Czackimi i Wkryńskimi (Woł. X f. 746). Kazimierz ożeniony był z Julią Garlińską. Krzysztof, drugi syn Gabryela, łowczy żydaczowski 1673 r., żonaty z Anną Latyczyńską 1682 r., nabył 1692 r. Nasutów, Nowy Stawek i Rudkę od Szołajskiego (Zap. Lub. 64 f. 299; Woł. IX f. 169).
|
Таблица 16
1 (pol.) Wojutyn – (рус.) село Воютин (иначе Войнютин) Луцкого р-на, Волынской обл. – родина католического архиепископа Зимунда (Щенсный) Фелинского (1822). (укр.) Дуже постраждало село Воютин Луцького повіту у 1914 р. В армію було призвано понад 100 чол., 19 із них загинуло на фронті. У 1915 р. солдати царської армії, відступаючи з Волині, спалили половину села.
2 (pol.) Białystok (рус.) Название старинному волынскому селу Билосток дали многочисленные подземные источники. Пробившись на поверхность сквозь залежи мела, они окрасились в молочный цвет. История села связана с именем известного живописца XVII ст. Иова Конзелевича. Он был монахом, а затем и настоятелем крупнейшего на Волыни монастыря. Именно здесь, в Билостоке, Иов Конзелевич основал почитаемую в Европе школу волынской иконописи. При монастыре была открыта и первая школа для детей. В 1636 г. Семен Гулевич отписал на ее строительство все принадлежащие ему пять сел. В школе учились не только местные, но и их ровесники из соседних сел Воютина, Садова, Гати, Терток. Свято-Михайловский храм, построенный в 1638-м, посещали жители сел Воютин и Гать.
Bohusz Hulewicz Wojutyński
Gabryel Łukasz (pl.1655) Halszka Jarosz (Hieronim) Tomasz Katarzyna Fedora
Krzysztof Paweł Erazm Bronisław Zuzanna Łukasz Michał Maryanna
Szczęsny v. Feliks Władysław Maryanna Michał Felicyana
Kazimierz Teressa Франц Гулевич1
Леон Антон2 Никодим Иван Бернард Николай Григорий
Владислав Павел Адам Табл.17
Марцелий-Иван Эрнест Викентий-Иоахим Иосиф-Мильтон Михаил Александр-Бонифаций
Непомуцен
Владислав-Карл-Павел Казимир Игнацый-Петр Гипполита-Мария Михаил
Анастазий Ксаверья-Бибиана Генрих Франц
1 (рус.) Из Родословной книги Волынской губ.
2(рус.) Из Родословной книги Волынской губ.
|
|
Таблица 17
Григорий Францевич Гулевич1
Феликс-Нериуш-Филипп Иосиф-Павел
Евгений-Александр Викентий-Антон Иосиф-Федор Игнатий-Казимир Антон-Александр Станислав-Иван
Эварист-Эдмунд Сигизмунд-Аполлон Пиус-Карл Виктор
1 (рус.) Из Родословной книги Волынской губ.
|
|
Таблица 18
(укр.) Від 17 ст. Г. отримують уряди за межами Волині – у Чернігівському воєводстві, Брацлавському воєводстві, Руському воєводстві, Київському воєводстві тощо, а у 18 ст. – і поза укр. землями Речі Посполитої. Ті з Г., які залишилися на укр. землях, змогли добитися права на спадкове дворянство Російської імперії й у 19 ст. мали свої маєтки не тільки на Волині, а й у Подільській губернії та Київській губернії.
Невошедшие в таблицу Гулевичи, упомянутые в Родословной книге Волынской губ.*
Николай Фёдоров Гулевич
Адам Гулевич
Александр Гулевич
Станислав Гулевич
Фаддей-Эразм-Игнатий Гулевич1
Каолина-Юзефа-Ефросинья Викентий-Иосиф Юзефа-Нарциза Анелия-Текля-Казимира
-Мария
Фаддей-Казимир-Алексей2
Карл-Марьян Ида-Регина-Мария
Гулевич Гулевич
1 (рус.) Фаддей-Эразм-Игнатий с детьми: Викентием-Иосифом, Каолиною-Юзефою-Евфросиньею, Юзефою-Нарцизею-Мариею и Анелею-Теклеею-Казимирою, сын Станислава, внук Александра, правнук Адама, праправнук Николая Фёдорова (1849 г.)
2 (рус.) Фаддей-Казимир-Алексей с детьми: Карлом-Марьяном и Идою-Региною-Мариею, сын Викентия-Иосифа Фаддева-Эразмова-Игнатьева (1894 г.)
*Из Родословной книги Волынской губ.
Гулевичи
Леон, Никодим, Иван и Антон с сыном Владиславом и внуком Эрнестом, сыновья Казимира, внуки Владислава, правнуки Павла Эразма Гаврилова (1844 г.)
Людвик, сын Гаврила, внук Луки, правнук Вацлава, с сыновьями: Иосифом, Августином-Францем и Владиславом-Людвиком (1847 год)
Бернард с сыновьями: Павлом и Адамом и Николай с сыновьями: Александром-Бонифацием, Иосифом-Мильтоном, Викентием-Иоахимом и Михаилом, сыновья Франца, внуки Михаила Павлова-Эразмова (1849 г.)
Фаддей-Эразм-Игнатий с детьми: Викентием-Иосифом, Каолиною-Юзефою-Евфросиньею, Юзефою-Нарцизею-Мариею и Анелею-Теклеею-Казимирою, сын Станислава, внук Александра, правнук Адама, праправнук Николая Фёдорова (1849 г.)
Иосиф-Павел с сыновьями: Станиславом-Иваном, у коего сыновья: Пиус-Карл и Виктор; Антоном-Александром и Игнатием-Казимиром и Феликс-Нериуш Филипп с сыновьями Евгением-Александром и Викентием-Антоном, сыновья Григория, внуки Франца Михаилова (1861 год)
Анастазий и Ксаверья-Бибиана, дети Викентия-Иоахима Николаева, Игнацый-Пётр, Гипполита-Мария и Михаил, дети Александра-Бонифацмя Николаева (1864 г.)
Марцелий-Иван-Непомуцен, сын Владислава Антонова и Казимир, сын Эрнеста Владиславова (1865, 1866 гг.)
Владислав-Карл-Павел, сын Эрнеста Владиславова (1877 г.)
Иосиф-Фёдор, сын Феликса-Нериуша-Филиппа Григорьева (1883 г.)
Еварист-Эдмунд, сын Игнатия-Казимира Иосифова-Павлова (1888 г.)
Сигизмунд-Аполлон, сын Игнатия Казимирова (1889 г.)
Генрих и Франц, сыновья Викентия-Иоахима Николаева (1894 г.)
Фаддей-Казимир-Алексей с детьми: Карлом-Марьяном и Идою-Региною-Мариею, сын Викентия-Иосифа Фаддева-Эразмова-Игнатьева (1894 г.)
ГулЂвичи
Фёдор с сыном Петром, сын Антона, внук Фёдора, правнук Степана Константинова (1830 г.)
Андрей и Павел, сыновья Петра Фёдорова (1842 г. указ Сената о сопричислении к дворянству)
Родословная книга Волынской губернии
|
Semen Zbrochowicz Hulewicz Wojutyński dostawił 1528 r. na popis ziemi wołyńskiej jednego konia. Żył jeszcze 1566 r., w którym ma sprawę z Białostockim (Op. Łuc. 2093 f. 12). Druga jego żona Marya, 2-o v. Smykowska, w imieniu swojem i córki pozwała pasierbów, Wasila i Łukasza, 1575 r. (Op. Łuc. 2049 f. 6). Jedna z córek Semena była za Matwiejem Białostockim 1566 r.; druga Halszka, żona Prokopa Białostockiego, pozwała 1583 r. brata Wasila o posag, a w 1585 roku kwitowała tegoż Wasila i Piotra z posagu; trzecia - Anna Matysowa Kownacka, pozwała 1602 r. wszystkich współdziedziców Smykowa, o wydzielenie jej czwartej części tej wsi; czwarta - Anastazya Michałowa Smykowska, pozwała 1607 roku synowców swoich o posag, wyprawę i o czwartą część Wojutyna. Z synów Semena: Łukasz spisał testament i umarł 1577 r., zostawiwszy syna Piotra, wspomnianego w pozwach ciotek w latach 1585 i 1607. On to może był potem, pod imieniem Petroniego, archimandrytą owruckim i zapisał 1612 r. część swoją Wojutyna Fedorowi. Owdotia, córka Łukasza, była żoną Andrzeja Chołoniewskiego 1579 r., a Anna, druga córka, żoną Wasila Pawłowicza 1598 r. Wasil, drugi syn Semena, wraz z Piotrem pozwał 1593 r. o część sioła Hati stryjecznego brata Fedora, a z żony, Teodory Okorskiej, pozostawił synów: Fedora, Piotra i Konstantego, pozwanych przez ciotkę 1607 r., i mających częste procesa z współdziedzicami Wojutyna, synami Fedora Hawryłowicza, w latach 1616-1621. Konstanty sprzedał 1617 i 1619 r. część swą w Wojutynie bratu Fedorowi, wdowa po. nim spisała testament 1626 r. Fedor nie żył już 1624 roku, w którym występuje wdowa po nim, Katarzyna Pawłowiczówna. Córkami Fedora były zapewne: Marusza Lwowa Zaszczytowska i Raina Hawryłowa Hulanicka, które go kwitowały z posagu i wyprawy 1613 r. Piotr zabezpieczył 1602 r. pierwszej żonie, Magdalenie Stefanównie Hoholewskiej, 5,000 fl. na Wojutynie. Drugą jego żoną była Zofia Smitkowska, 2-o v. Jaroszowa Cimińska, którą 1629 r. pozwali pasierbowie, Wacław i Aleksander, o zwrot zabranych dóbr i przywilejów po ich matce.
Córka Piotra, Zofia Aleksandrowa Szybińska, kwitowała 1612 r. ojca z posagu, syn zaś najstarszy Jerzy, procesowany 1614 i 1619 r. wraz z ojcem przez Okorskiego, o poranienie na jarmarku w Łucku. Wszyscy trzej synowie, już nieżyjącego Piotra, pozwani 1627 r. przez Proszczyckiego (Zs. i Gr., Łuckie; Woł. V A f. 176). Halszka z Czekońskich, żona Jerzego, pozwała 1625 r. Aleksandra Czekońskiego, o zapis dziada Chrynickiego, a już jako wdowa, pozwana przez szwagrów 1629 r., o zwrot ruchomości po mężu i oddanie w opiekę dzieci jego. Zaślubiła ona 2-o v. Filona Okorskiego, a 3-o v. Jana Olszamowskiego i 1638 r. pozwała Wacława o Wojutyn.
Wacław nabył część Hulanik 1629 r., a sprzedał część Wojutyna 1641 r. Abrahamowi, od którego w 1642 r. ją odkupił, aby ją zbyć znowu tegoż roku Aleksandrowi. Aleksander sprzedał 1639 r. Zubelno Adamowi, a 1641 roku darował część Wojutyna Janowi Hulewiczowi. Jego pewno żoną była Katarzyna Drewińska, córka Wawrzyńca i Dianny Bohowitynówny, 1636 r.
Jerzego pewno dziećmi byli: Adam, Abraham i Mikołaj, którzy dopełnili działu dóbr 1638 r. Adam nabył część Zubelna od Aleksandra 1639 roku, a sprzedał część Wojutyna Abrahamowi za 4,000 fl. w 1643 r. W aktach grodzkich łuckich wpisane są testamenta Aleksandry z Bratkowskich Adamowej Hulewiczowej 1636 r. i Zofii z Siedlikowskich Adamowej Hulewiczowej 1644 r.
Hulewiczówny Wojutyńskie w tych czasach żyły:
Anna za Wojną Musiatyczem Ochłopowskim 1613 r.;
Anastazya Janowa Karlińska 1616 r.; Raina, 1-o v. Janowa Bokijowa Pieczychwostska, 2-o v. Janowa Kossakowska 1631 r.;
Maryna Janowa Gosławska, pisarzowa grodzka łucka 1629 r.;
Maryna Łukaszowa Cieńska 1631 r. (Zs. Gr. Łuckie i Teka W. Rulikowskiego).
Nastazya Hulewiczówna, żona Kondrata Choroszka 1594 r., wdowa 1603 r.; druga Nastazya za Janem Matczyńskim 1596 r.
Katarzyna, 1-o v. za Iwanem Kościuszkiewiczem Chobołtowskim 1603 r., a 2-o v. za Patrykim Okorskim.
Helena, 1-o v. Krzysztofowa Pociejowa, 2-o v. Stefanowa Łożczyna, marszałkowa mozyrska 1605 r., spisała testament 1642 r. (Woł. I f. 775, 1071 i 1109; II f. 134; Bracł. III).
Maryanna za Rafałem Witowskim 1608 r.
Dymitr otrzymał Holeszów 1612 r., od króla Zygmunta III-go.
Anna Bystramówna, żona Jana, pozwała 1610 r. szypra gdańskiego. Testament Jana, podsędka łuckiego, potwierdzony 1622 r.
Marya Adamowa Bałabanowa, fundowała wraz z ks. Czetwertyńskim monaster panieński w Czetwertni, około 1618 r.
Helena Maciejowa Czarlińska, nie żyła już 1621 r.
Marya za Liszką 1622 r.,
Eufrozyna, 1-o v. Hawryłowa Rusalska, 2-o v. Andrzejowa Stachowska 1634 r.,
Krystyna Stanisławowa Kozicka 1636 r.
Ewa, 1-o v. Stefanowa Horodeńska, 2-o v. Mikołajowa Bykowska, około 1654 r.,
Maryanna za Michałem Stanisławskim, około 1664 r.,
Katarzyna za Teodorem Liniewskim 1678 roku (Woł. VI A f. 274 i VII C f. 220; Kij. VI F f. 66 i VII f. 448).
Eliasz, koniuszy nadworny Koniecpolskiego, kasztelana krakowskiego, obdarowany testamentem tegoż 1682 r.
Daniel, ożeniony z Anną Hańską, 1-o v. Andrzejową Peredylską, 2-o v. Kazimierzową Stanisławską, w drugiej połowie XVII w. Ten sam, czy też inny Daniel, ożeniony z Konstancyą Bogucką, 1-o v. Teofilową Duninową Rajecką 1663 r., 2-o v. Wacławową Blombergową (Grodz. Kamieniec. z 1708 roku).
Justyna, 1-o v. Stefanowa Chrynnicka, 2-o v. Sewerynowa Lipnicka, około 1693 r. (Bracł. XIV f. 765).
Bogusław i Gabryel podpisali z województwem brzeskiem-litewskiem, elekcyę Augusta II-go.
Anna z Siemaszków, żona 1-o v. Mikołaja Wereszczaki, 2-o v. Marcina Hulewicza, z nim rozwiedziona, 1703 r. żona Marcina Krechowieckiego (Czerniech. f. 406).
Teodor, podczaszy wilkomierski 1701 r., żonaty z Anną ze Stojewskich (Bracł. XV f. 1425).
Inny Teodor, chorąży owrucki, umarł 1710 r.
Anna za Janem Hryszkiewiczem, oboźnym mińskim 1705 r. (Bracł. XIV f. 1031).
Andrzej Kłodnicki zawarł intercyzę przedślubną 1711 r. z Zuzanną, córką Adama Hulewicza i Angeli Konstancyi z Kończów, lecz umarł w tymże roku (Bracł. XV f. 1210 i 1215).
Antoni, podczaszy brzeski-litewski 1719 r., żonaty 1-o v. z Heleną z Boguszewskich, 2-o v. z Anną z Bałabanów.
Mikołaj Józef Wojutyński, pisarz grodzki 1708 r., a namiestnik grodzki orszański 1729 r. (Bracł. XV f. 1721 i XVI f. 995). Jan, stolnik latyczowski, umarł 1713 r.,
a Jan, wojski łucki, 1718 r. dziedzic Błudowa, zmarł bezdzietny, a spadek po nim wziął siostrzeniec Mossakowski.
Aleksander, żonaty z Maryanną z Zubczewskich 1755 r. (Czerniech. f. 1531).
Michał, łowczy inflancki 1761 r.
Felicyan i Franciszek z województwem wołyńskiem podpisali elekcyę Stanisława Augusta.
Władysław, horodniczy włodzimierski 1765 r.
Leo v. Leon, syn Michała, vicesgerent sądowy owrucki 1774 r., pisarz grodzki 1782 r., a podstarości owrucki 1783 r. podstarości łucki 1786 r., w tymże roku i łowczy łucki, a 1788 roku łowczy wołyński, 1791 r. regent kancelaryi mniejszej koronnej i kawaler orderu Św. Stanisława. W 1779 r. był i komornikiem ziemskim nowogrodzkim.
Bracia Leona: Nikodem, chorąży sanocki (?), Jan, Stanisław, chorąży kawaleryi narodowej,
Piotr i Antoni, podchorążowie w regimencie Ostrogskim (z Teki W. Rulikowskiego).
Stanisław Kostka, komornik graniczny krzemieniecki 1773 r., z podstarościego owruckiego, łowczy wołyński 1786 r., następnie będąc deputatem na Trybunał koronny, został chorążym łuckim 1788 r., a kawalerem orderu Św. Stanisława 1789 roku. Poseł wołyński 1791 r., w którym nabył Rochaczew (DW. 107 f. 1482), wylegitymowany ze szlachectwa w Galicyi zachodniej 1804 r. (Quater. VII f. 49).
Feliks, vicesgerent sądowy łucki 1784 r., komisarz komisyi cywilno-wojskowej powiatu łuckiego, skarbnik krzemieniecki 1790 r., wojski mniejszy wołyński i deputat na Trybunał koronny tegoż 1790 r., w końcu cześnik łucki 1791 r. i kawaler orderu Św. Stanisława.
Ignacy, vicesgerent sądowy łucki 1791 r. N., sędzia grodzki czerniechowski 1783 r.
Gabryel, viceregent ziemski włodzimierski 1790 roku.
Fabja z Jełowickich, 1-o v. Hulewiczowa, 2-o v. Duninowa, zmarła 1853 r.
Władysław Hulewicz Wojutyński, syn Ernesta, dziedzica Januszpola, urodzony z Jastrzębskiej, zaślubił 1892 r. Zofię Zembrzuską.
Władysław Hulewicz Wojutyński, syn Mirosława, dziedzica Werbeń i Hulewiczówki i Pauliny z Trojanowskich, zaślubił 1900 r. Ellę Godlewską, córkę Kornelego.
Ida, córka Tadeusza i Stefanii z Kopczyńskich, wyszła w Żytomierzu 1904 r. za Zygmunta Wyganowskiego.
Дополнительные источники:
http://www.genealogia.okiem.pl/
http://www.atticus.pl/index.php?pag=poz&id=33086
http://pl.wikipedia.org/wiki/Bohdan_Hulewicz
http://pl.wikipedia.org/wiki/M%C5%82odziejewice
http://dworki.3k.pl/album.php?dworek=104
http://genealog.home.pl/gd/szablony/rodzina.php?lang=pl&id=02918&string=&nr=0
http://www.wm.poznan.pl/iks/6_01/hulewicz.html
http://lutsk.dzyga.biz/2008/07/04/istoriya-ridnogo-mista-opis-u-svitlinah-chastina-13/
http://wysylkowa.pl/ks732444.html
http://www.genebase.com/my/familyPedigree.php?niId=3573451
http://izbornyk.org.ua/dynasty/dyn.htm
Составитель таблиц и примечаний: Сергей Гулевич
(дополнения Герман Гулевич и Анатолий Гулевич)
|
